Rozgrywka recenzja

Cassie uwielbia fotografię. Jack za to kocha baseball. Dziewczyna ma być kolejną zdobyczą chłopaka. Jednak ona ma inne plany i omija go szerokim łukiem.  Czy rasowy podrywacz i skrzywdzona dziewczyna mają szansę stworzyć związek? Kto wygra w tej rozgrywce?

Dobrze, że nie nastawiałam się na nic, sięgając po tę powieść. I Wam też to od razu radzę. To typowy romans, który powiela wszelkie możliwe schematy, jedyną różnicą są imiona bohaterów i nazwy miejsc. Historia jak każda inna. Ona jest szarą myszką, która zamknęła się na uczucia i prawie nikomu nie ufa. Za to on, to gwiazdor szkoły, dziewczyny za nim szaleją, a jego główną zasadą jest, nie chodzić do łóżka dwa razy z tą samą dziewczyną. Jednak gdy spotyka Cassie, która nie leci na niego, wiadomo, że będzie chciał to zmienić. Schemat każdemu znany, od nienawiści do miłości. Podobnych książek powstało mnóstwo!

To jeden z chyba większych plusów tej książki. Tylko haczyk jest w tym, że to bohaterowie drugoplanowi mi się bardziej podobali niż główni. Cassie to taka typowa książkowa dziewczyna, dzięki chłopakowi otwiera się na świat, nagle wszystko staje się cudowne, przechodzi załamania nerwowe jak nie ma jej ukochanego i dla niego wszystko zmienia, chociaż może bez tego ostatniego! Za to Jack, spotyka Cassie i nagle nie chce już zaliczać panienek, tylko być z wybranką. To ona zmienia go i ujarzmia, wywraca jego życia. To ona sprawia, że wyjawia swoje sekrety i chce się stać lepszym człowiekiem. To z nią pierwszą dzieli się nowinami i śle romantyczne teksty. Z wielkiego playboya stał się wielkim pantoflarzem! Za to Dean i Melissa bardzo mi przypadli do gustu. Byli zabawni, lojalni i pomysłowi. Dla przyjaciół i rodziny zrobiliby wszystko i bardzo wspierali głównych bohaterów. W następnych tomach, chciałabym poznać ich historię :)

Nie zaprzeczę, że książkę czyta się bardzo szybko. Styl autorki jest dość lekki i to chyba dzięki temu, przeczytałam książkę w półtorej dnia. Jednak dialogi były jakieś mdłe, sztuczne, jakoś mi nie pasowały i nie kleiły się. Poza tym niektóre wydarzenia brały się, za przeproszeniem, "z dupy". Nie wiedziałam po co autorka je wciskała. Nie wnosiły do powieści nic, tylko powodowały u mnie zaskoczenie. Także nie wiem, po co autorka to wrzucała, jakby chciała zapchać książkę, jakimiś wydarzeniami, by nie była aż tak krótka.

Rozgrywka, to taki typowy średniak. Książka do odmóżdzenia po ciężkim dniu. Nie trzeba się przy niej wielce skupiać. To taka historia, którą się przeczyta i zaraz zapomni. Nic nadzwyczajnego. Dlatego, jeżeli potrzebujecie książki, która niczym się nie wyróżni, a zapewni Wam kilka godzin rozrywki, to śmiało sięgnijcie po tę pozycję. Ja z ciekawości przeczytam kontynuację, ale nie ma raczej co liczyć na fanfary.