Pod drzewem sykomory recenzja

Czas jest czymś luksusowym...

Autor: @katexx91 ·2 minuty
2024-03-31
Skomentuj
1 Polubienie
„Moim zdaniem książki z najsmutniejszym zakończeniem są najlepsze, bo coś dzięki nim czujemy”.


Czy zgadzacie się ze słowami bohaterki?

Wiadomo, że chyba każdy woli książki ze szczęśliwym zakończeniem, ale myślę, że czasami warto sięgnąć po takie smutne książki, gdzie fikcja nie wydaje się aż tak fikcją. Czasem wręcz człowiek czuje potrzebę, aby przeczytać coś, co nie jest aż tak cukierkowe, super i szczęśliwe.


„Pod drzewem sykomory” idealnie się do tego nada.


Emery chciała żyć jak nastolatka. Chciała się zakochać, chciała być kochaną, chciała się śmiać i płakać, chciała się martwić drobnostkami, jednak gdy dowiedziała się, że cierpi na tę samą chorobę, na którą zmarła jej siostra bliźniaczka, nie była pewna czy będzie miała na to wszystko czas, bo czas był jej największym wrogiem.
Dziewczyna przeprowadza się do domu ojca, a tam poznaje Kaidena, który sprawia, że zapomniane i głęboko zakopane uczucia wychodzą na powierzchnię.
To dzięki niemu, choć na małą chwilę zapominała o wszystkim, to w jego ramionach czuła się bezpiecznie, to on sprawiał, że choć na chwilę mogła się poczuć jak normalna dziewczyna.
Jednak zegar ciągle tyka...


„Pod drzewem sykomory” podobno miało być najsmutniejszą książką booktoka, czy faktycznie tak było? Jak dla mnie nie, jednak to nie znaczy, że nie jest w niej ogromu bólu, niesprawiedliwości, cierpienia czy świadomości o tym, co wkrótce ma nastąpić.

Główna bohaterka cierpi na chorobe autoimmunologiczną i choć takie choroby nie zawsze oznaczają śmierć, jej siostra bliźniaczka zmarła w bardzo młodym wieku. Choroba w książce została przedstawiona w dobry sposób, autorka czerpała ze swojego doświadczenia z nieuleczalną chorobą, dlatego przeżywamy wszystko razem z Emery, nie brakuje opisów emocji czy uczuć, jakie towarzyszą jej w codziennym życiu, jak to jest żyć cierpiąc na nieuleczalną chorobę, jak to żyć obserwując, jak twoje cierpienie wpływa na najbliższych, jak żyć ze świadomością, że każdy dzień może być jej ostatnim.
Kaiden to typowy bad boy, który już na samym początku nie był sympatycznie nastawiony do Emery. Jednak, kiedy otworzył się przed dziewczyną, poznajemy dobrego, zranionego i opiekuńczego chłopaka. Mimo wszystko początkowo jego zmienne zachowanie wobec Emery mnie trochę irytowało.

Książka porusza całkiem ciekawy i niestety przykry wątek, jakim jest chorowanie w młodym wieku. Autorka niejednokrotnie podkreśla, że wiele ludzi jest przekonanych, że młodzi nie chorują na poważnie, takie sytuacje przytrafiają się tylko starszym i osobom, które o siebie nie dbają. To samo tyczy się przeświadczenia, że skoro nie widać żadnych symptomów gołym okiem, to nic się nie dzieje. Ludzie nie chcą wierzyć, że jest się chorym i mówią, że na pewno nie jest tak źle, wystarczy zmienić nawyki, dobrze się odżywiać, wyspać się i od razu się nam polepszy.

Bez wątpienia w książce można znaleźć wiele życiowych cytatów, jednak myślę, że jedną z częstszych myśli, jakie chciała przekazać Emery, jest to, że mimo wszystko powinniśmy być szczęśliwi z tego, co mamy, trzeba przyjąć to, co nam dano.

Moja ocena:

× 1 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
Pod drzewem sykomory
Pod drzewem sykomory
B. Celeste
8.4/10

Najsmutniejsza książka Booktoka. Problem z czasem polega na tym, że tylko nam się wydaje, że go mamy. Emery miała jednego wroga: czas. Nie oczekiwała wiele. Chciała żyć jak wszyscy dookoła: koc...

Komentarze
Pod drzewem sykomory
Pod drzewem sykomory
B. Celeste
8.4/10
Najsmutniejsza książka Booktoka. Problem z czasem polega na tym, że tylko nam się wydaje, że go mamy. Emery miała jednego wroga: czas. Nie oczekiwała wiele. Chciała żyć jak wszyscy dookoła: koc...

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Zobacz inne recenzje

Są takie książki, które wgryzają się w duszę. Są takie książki, które poruszają najgłębsze zakamarki serca. Są takie książki, które odmieniają życie. Są takie książki, po których nie można po prostu ...

@alenajpierwksiazka @alenajpierwksiazka

Czasami bywa tak, że nawet najgorętsze polecenia danych książek nie stanowią dla mnie tak dobrej podstawy do tego, by poznać dany tytuł. Częściej jednak przeczytanie kilku pozytywnych opinii z rzędu ...

@Natalia_Swietonowska @Natalia_Swietonowska

Pozostałe recenzje @katexx91

Szczęście pisane marzeniem
Szczęście pisane marzeniem

„Szczęście pisane jest marzeniami, a marzenia cierpieniem” Zgadzacie się z tymi słowami? Powiem wam, że coś w tym jest. Kilka lat temu świat oszalał na punkcie nas...

Recenzja książki Szczęście pisane marzeniem
Usuwacz
Czy sprawiedliwość istnieje?

Każdy z nas padł albo zna kogoś, kto padł ofiarą błędów systemu, przez który sprawiedliwości nie stało się zadość i kompletnie nic nie da się z tym zrobić. Jednak co byś...

Recenzja książki Usuwacz

Nowe recenzje

Klub Dzikiej Róży
Dzika róża
@patrycja.lu...:

"Klub Dzikiej Róży" zaprasza w progi podupadłego pensjonatu w czasach powojennych, w którym policja odkrywa zwłoki. Mie...

Recenzja książki Klub Dzikiej Róży
1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy
Tetbeszka
@patrycja.lu...:

"1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy" to debiut Aleksandry Maciejowskiej, w którym przenosimy się kilkadziesiąt lat wstecz...

Recenzja książki 1.3.1.4. Śmierć nas nie rozłączy
Dzieci jednej pajęczycy
Pajęcza sieć
@patrycja.lu...:

"Dzieci jednej pajęczycy" przenoszą nas do świata Aglomeracji, gdzie cywilizacja próbuje utrzymać się na powierzchni za...

Recenzja książki Dzieci jednej pajęczycy
© 2007 - 2024 nakanapie.pl