Czas huraganów recenzja

Fernanda Melchor "Czas huraganów",

Día de Muertos, jedno z największych i najbardziej radosnych świąt meksykańskich, obchodzone również w innych krajach, jest okazją do rokrocznego spotkania się żywych i umarłych w klimacie zabawy, śpiewu, a nawet wspólnego ucztowania na grobach najbliższych.

Z tym świętem, na pierwszy rzut oka, kojarzy się również okładka książki, bo ozdobione rysunkami czaszki, pomalowane twarze uczestników zabawy są przecież nieodłącznym elementem Día de Muertos. Niech jednak, przepiękna skądinąd, okładka nikogo nie zwiedzie. "Czas huraganów" pozbawiony jest kompletnie meksykańskiej radości towarzyszącej temu świętu, a o odnalezionych pewnego dnia w pobliskim kanale zwłokach miejscowej czarownicy, do której przychodzono po pomoc, a która również budziła postrach wśród miejscowych, wielu chciałoby zapomnieć.

Fernanda Melchor jest mistrzynią tworzenia klimatu przepełnionego mrokiem, odsłaniającego wszelkie ludzkie popędy, kipiącego przemocą, w którym roi się od wulgaryzmów i różnego rodzaju wydzielin. Kreuje świat pozbawiony marzeń, zepsuty do szpiku kości, w którym życie i śmierć mają podobnie niewielką wartość. Umiejętnie potęguje też nastrój, balansując pomiędzy światem współczesnym a nadal mocno zakorzenionymi wierzeniami i przesądami. Jak rwąca rzeka bombarduje słowem, ani na moment nie dając wytchnienia czytelnikowi. Niezwykle rozbudowane, wielokrotnie złożone zdania i specyficzna narracja, która przypominała mi bardzo mroczną baśń, wymagają uważności i skupienia. W międzyczasie autorka przeskakuje również pomiędzy wydarzeniami, przeplata historie bohaterów, co bywa trudne do ogarnięcia.

"Czas huraganów", pokazując miejsce takie jak La Matosa, burzy idealny obraz świata, bowiem dla jej mieszkańców prawdopodobnie nie ma ratunku. Nie ma dla zabójców. Dla każdego innego również.

Przyznam, że "Czas huraganów" z jednej strony zahipnotyzował mnie swoim pełnym tajemnic i niedopowiedzeń klimatem, z drugiej natomiast odrzucił, do tego stopnia, że chciałabym jak najszybciej zapomnieć o tej historii, a sugestywne obrazy, które co i raz podsuwała autorka, raz na zawsze wyrzucić ze swojej pamięci. Czy macie do zaproponowania jakąś ksiażkową alternatywę na odbudowanie pozytywnych emocji i poczucie dużo bardziej przyjemnego klimatu?