Czarny świt recenzja

Cilla i Rolf Börjlindowie po raz kolejny skorzystali z doskonale znanych sobie rozwiązań fabularnych. Małżeństwo pisarzy znów nagięło ramy rzeczywistości i w cudowny sposób połączyło ze sobą wątki trzech śledztw prowadzonych przez bohaterów „Czarnego świtu” – nie podobał mi się to już w poprzednim tomie, teraz wywołało pewną dozę czytelniczej irytacji.

W Hägänas, gdzie pracuje Olivia Rönning, dochodzi do makabrycznej zbrodni. Ktoś zabija trzylatkę. Do podobnego morderstwa dziecka dochodzi w Sztokholmie, gdzie dochodzenie prowadzi Mette Olsäter. W tym samym czasie w ręce Toma Stiltona wpadają wycinki prasowe o morderstwie prostytutki – ktoś oddał powieść z wycinkami do antykwariatu prowadzonego przez znajomego byłego policjanta. Stilon, który w przeszłości prowadził śledztwo, ma nadzieję, że uda mu się dotrzeć do właściciela książki, a może nawet do mordercy. Wkrótce bohaterowie odnajdują wspólne wątki w prowadzonych przez siebie dochodzeniach. Śledztwa Olivii i Mette bez wątpienia są ze sobą powiązane, ale splecenie ich spraw z prywatnym dochodzeniem prowadzonym przez Stiltona jest już – według mnie - pewnym nadużyciem.

„Czarny świt” jest utworem dopracowanym. Sprawa kryminalna oraz kwestie nienawiści rasowej poruszone w utworze są niezwykle ciekawe. Podobają mi się kreacje postaci i zachodzące między nimi interakcje. Autorzy potrafią budować odpowiedni nastrój, a w wielopiętrowa intryga kryminalna została doskonale przemyślana. Przeszkadzały mi niestety mocno nieprawdopodobne zbiegi okoliczności.

Pomysł na fabułę mieli Börjlindowie całkiem niezły. Ich powieściom nie sprzyja jednak ciągłe eksploatowanie jednego chwytu literackiego, z którego postanowili chyba zrobić swój znak rozpoznawczy. Stosowany przez Börjlindów chwyt fabularny pięknie prezentowałby się w wielowątkowym serialu kryminalnym, w powieści sprawdza się gorzej – zwłaszcza, że Cilla i Rolf wykorzystali go w każdym tomie tworzonej przez siebie serii. Mnie niesamowite zbiegi okoliczności występujące w fabułach „Czarnego świtu” oraz „Trzeciego głosu” wydały się mocno naciągane.