Czarny książe recenzja

Lekkie pióro Katarzyny Michalak to właściwie jedyny plus powieści. Czyta się szybko (to bardzo dobrze) i język jakim posługuje się autorka jest niesamowicie bogaty. 
Sama fabuła początkowo wciąga, mamy tytułowego Czarnego księcia, każdy przed nim drży, kobiety mdleja. Inspektora policji, który niesamowicie rzetelnie wykonuje swoje obowiazki i prowadzi dochodzenia. Jest wątek kryminalny, morderstwa młodych kobiet a w samym środku tego wszystkiego młodziutka, niewinna dziewoja uosabiana co najmniej z nimfa.
Na tym jednak koniec dobrej passy bo czytajac dalej nabieralam świadomości, że Michalak sama sobie zaprzecza. Wyglądało to mniej więcej tak, jakby 1/3 powieści napisała kilka miesięcy wcześniej i doszła do wniosku, że pozostałą część napisze w kompletnie innym tonie, zmieniając przy okazji motywy bohaterów. 
Inną historią, nie wiem nawet czy chcę to komentować, jest to co autorka zrobiła z mężczyznami w tej książce. Tam faceci to pierdoly. Nie mogłam znieść poczynań Paula de Vries. Po prostu nie mieściło mi się w głowie jak można być czlowiekiem tak zaslepionym, w dodatku przez kobietę, którą znał raptem 2-3 dni? 
Michalak zapomniała umiejscowić "Czarnego księcia" w jakiś ramach czasowych, aczkolwiek z opisu strojów wnoszę, że musi to być XVIII-XIX wiek. Nie podała też miejsca akcji, w powieści można kilkukrotnie przeczytać, że "rzecz" dzieje się w "Mieście".
Liczyłam na ciekawy romans historyczny, dostałam wątły kryminał w wersji epokowej. Wrażenia kiepskie.