Cynamonowe gwiazdy recenzja

Małgorzata Starosta, autorka komedii kryminalnych, tą książką sprawiła nielichą niespodziankę swoim fanom - bo jest to książka obyczajowa!
"To miała być ko­me­dia. Farsa nawet; do­sta­łam za za­da­nie ob­śmia­nie za­kła­ma­nia i przy oka­zji opo­wie­dze­nie ja­kiejś miłej hi­sto­rii z happy endem. Bar­dzo prze­pra­szam, bo chyba nie wy­szło… Nie­mniej wcale nie ża­łu­ję, bo wy­szła mi książ­ka o emo­cjach, a te lubię naj­bar­dziej ..."
No owszem, nie do końca tak wyszło ...
Bo ta książka to na pewno, w moim pojęciu, nie jest ani komedią, ani farsą. Jest opowieścią, w której główną rolę grają emocje - pulsują, czasem cichną, czasem wybuchają jak wulkan, ale są, są cały czas, nawet przy odcedzaniu pierogów. I są prawdziwe.
A czy opowiedziana hi­sto­ria jest miła i ma happy end to już zależy od czytelnika, jego rozumienia słów "miła" i"happy end" ...

Oto Dominika - osoba w miarę pewna siebie, zdolna i ambitna. Żyje według swoich zasad, uważa, że świat jest taki, jakim jej się wydaje i że o sobie wie wszystko. Jest nieidealna i rzeczywista, ma swoje kompleksy i traumę z przeszłości. Ma lat 36, aktualnie singielka.
Ma też skarby, które bardzo sobie ceni: kochającą i kochaną babcię oraz Prawdziwą Przyjaciółkę. Niezawodną.
Doprowadzona do ostateczności przez nielubianą szefową, po 12 latach odchodzi z pracy w korporacji, określonej jako Mordor, z hukiem i trzaskiem, dosłownie (drzwi od pokoju) i w przenośni (wymiana pożegnalnych słów z szefostwem).
I nie bardzo wie co dalej, a przede wszystkim - jak zarobić na życie ...
Przyroda nie znosi pustki - skoro zabrakło pochłaniającej czas pracy, to musi pojawić się w to miejsce coś, co zapełni powstałą lukę ...
I już od następnego dnia na głowę Dominiki zaczęły się sypać kolejne niespodziewane niespodzianki, które postawiły na głowie jej dotychczasowe życie i pojęcie o świecie ...

Wciąż nie wiem, czy książka mi się spodobała ... Ani nie zachwyciłam się treścią, że och i ach, ani się nad nią nie spłakałam, choć ze dwa razy łzy mi w oczach stanęły, ani się nie uśmiałam do łez. Ale też nie znudziłam! Doceniłam emocje, empatię i przesłanie w tej książce zawarte. I dużo jej we mnie zostanie.
I ta przepiękna historia o cynamonowych gwiazdach ...
Czy polecam? Tak, zdecydowanie, choć wiem, że nie przypadnie wszystkim do gustu. Bo to nie tylko lektura łatwa i przyjemna, ale, moim zdaniem, wymaga umiejętności spojrzenia w głąb treści. To książka, która delikatnie, mimochodem, bez walenia po głowie, bez dydaktycznego smrodku, przekazuje dużo życiowych mądrości, tych oczywistych i nieoczywistych.
Malutka próbka:
"- Wy­glą­da na to, że wy­ro­bi­łaś sobie opi­nię bez po­zna­nia wszyst­kich nie­zbęd­nych fak­tów, a to droga do­ni­kąd, czego skut­kiem jest twój nie­spra­wie­dli­wy osąd.
– A nie wy­da­je ci się, że trzy­ma­nie mnie z dala od praw­dy rów­nież było nie­spra­wie­dli­we?"
"I znów czu­łam się jak dzie­ciak, któ­re­go za wszel­ką cenę chce się uchro­nić przed ży­ciem, za­miast na­uczyć go sta­wiać mu czoła"
" – Naj­więk­szym do­wo­dem doj­rza­ło­ści i mą­dro­ści jest przy­zna­nie się do wła­snych ogra­ni­czeń."
I ostatni cytat:
"Tak się skła­da, że tej książ­ki nie na­le­ży oce­niać po okład­ce, nomen omen, bo wśrod­ku jest dużo dobra."
Wprawdzie w książce słowa te określają pewnego pana, ale też idealnie pasują właśnie do "Cynamonowych gwiazd" - pod okładką (prawdziwie piękną!) zawarte jest dużo dobra.