Kamieniarz recenzja

Kamieniarz, czyli trzecia część Sagi o Fjallbace spod pióra Camilli Läckberg tym razem wciąga nas w sprawę morderstwa dziewczynki wyrzuconej do morza i wyłowionej przypadkiem przez miejscowego rybaka. Wszelkie wątpliwości dotyczące okropnego znaleziska szybko zostają rozwiane za sprawą badań, które wykazują obecność mydła i słodkiej wody w płucach sugerujące utopienie w wannie. Kto zatem byłby w stanie popełnić tak straszliwą zbrodnię? Czy można wykluczyć najbliższą rodzinę? 

Sprawa prowadzona jest przez Patrika Hedströma, wyidealizowanego policjanta z głową na karku i jednocześnie świeżo upieczonego ojca. Podczas dochodzenia wydarzenia często przybierają nieoczekiwany obrót, a akcja jest wartka i spójna. Już od samego początku autorka genialnie przenosi nas do wydarzeń sprzed wojny, co tylko zachęca do dalszego zagłębiania się w powieść. Czytelnik nieświadomie dołącza do zespołu Hedströma i daje się wciągnąć w wir wydarzeń i sam próbuje rozwiązać sprawę, co jest również skutkiem podzielonej na punkty widzenia narracji. Raz odczuwamy chęć sprawiedliwości Hedstroma, innym razem rozpacz matki dziewczynki, a innym niepokój Eriki, gdy sprawa przybiera charakter z pozoru osobisty.

Życie prywatne Patrika oraz jego partnerki Eriki nie jest zaskoczeniem, jednak przez całą historię panuje ciężka atmosfera związana z wychowywaniem dwumiesięcznego dziecka. Z całą pewnością nie znajdziemy tam niekończącej się radości z przyjścia na świat córeczki bohaterów oraz błogostanu, ale zetkniemy się z całym szeregiem poważnych i jakże codziennych problemów świeżo upieczonych rodziców, w tym również z depresją poporodową i dezorganizacją całego życia. 

Läckberg buduje napięcie od samego początku, ale zakończenie traktuje nieco po macoszemu. Jest szybkie i zbyt proste jak na tak genialną początkowo akcję, a związek z przedwojenną przeszłością wydaje się troszeczkę naciągnięty. 

Podsumowując, oceniam książkę 5-/5 i polecam wszystkim, którzy szukają nie za prostej, ale wciągającej lektury.