Małe Licho i tajemnica Niebożątka recenzja

Marta Kisiel wprost bawi się słowem, czaruje zdaniem, żongluje znaczeniami dodając do tego aluzje literackie, te czytelne i te nieco bardziej ukryte. Po pratchettowsku nicuje znaczenia przeróżnych powiedzonek, rozbraja je jak literackie granaty i podsuwa pod nos tak, że człowiek ze zdziwieniem i zachwytem odkrywa je na nowo. Chyba tylko u niej dach może być „szczerbaty” i mieć „pierwsze mleczne dachówki (s.8)”, a przecież to tylko jeden przykład. Dochodzą do tego romantyczne poematy ( romantyczne to znaczy związane z romantyzmem), a nie z płaczliwą romantycznością podlotków, i cała gama innych cudnych tekstów jak choćby taki: „za oknem deszcz dzwonił wiosenny (s.21)”, a nie jesienny jak u Staffa. Przepięknie i doskonale adekwatnie wplata w opowieść cudną balladę „Król Elfów” Goethego, którą zresztą uwielbiam, ale i inne wspaniałe teksty. 

Zaraz zaraz… Jak to? Przecież to jest książka dla bardzo młodych czytelników... 

Małe Licho to opowieść, którą można czytać raz po raz. Spotkamy w niej wszystkich, ( no prawie wszystkich) których zdążyliśmy poznać w „Dożywociu” i „Sile niższej” i jeszcze kilka innych osób, nie osób, choć osób też. Stworów człeko i nieczłekokształtnych, anioły i… może nie demony, ale jednak potwory, mackowate, glutowate… w każdym razie niezwykłe.
Więcej: https://iwonabanach.blogspot.com/2019/01/mae-licho-czy-warto.html