Czarny Lampart, Czerwony Wilk recenzja

Pierwsze zapowiedzi tej książki pojawiły się chybaww roku 2016 i ja od tamtej pory na nią czekałam. Nie będę ukrywać, że najbardziej mnie kusiła polecajka określająca powieść jako "afrykańską Grę o tron". Przez to również kiedy zaczęłam ją czytać czułam się na początku zawiedziona, ba! był moment, że chciałam ją odłożyć, ponieważ nie była tym, czego się spodziewałam. Wydawca nie mógł chyba zrobić tej książce większej krzywdy niż określenie jej w ten sposób!

Ta historia jest surowa, prosta, a zarazem tak piękna i głęboka, że łatwo się w niej zagubić. Narratorem jest człowiek zwany Tropicielem, opowiada nam swoje przygody. Tropiciel nie zna swego imienia, a może jego imię nie ma dla niego znaczenia. Nic w jego rodzinnym domu nie ma dla niego znaczenia, gdyż jego ojciec jest jego dziadkiem, a jego matka nie zasługuje na jego szacunek, choć wzbudza jego tęsknotę. Tropiciel chodzi po świecie żywych i martwych poszukując zaginionych ludzi, gdyż znany jest z tego, że ma nos, choć niektórzy stwierdzają, że ma też usta, według innych brakuje mu oczu. A tak naprawdę jedno z jego oczu należy do wilka. Tropiciel chce uchodzić za twardego mężczyznę, jednak prędzej czy później wychodzi na jaw, że ma też serce. Pewnego dnia Tropiciel wyrusza w świat z przyjacielem Lampartem i podejrzanym towarzystwem na poszukiwanie dziecka, które w ogóle nie powinno istnieć, które ukrywają demony, a inne demony pragną jego śmierci. Poszukiwacze przemierzają magiczne krainy, spotykają mistyczne istoty i nieraz muszą walczyć o swoje życie. Czy znajdą dziecko? Czy ono żyje? Czy chce być znalezione? Nic więcej nie zdradzę, to książka, którą trzeba przeczytać.

Po zakończonej lekturze aż mi wstyd, że chciałam ją odłożyć kiedy odkryłam, że z "Grą o tron" nie ma nic wspólnego. Jest to na pewno bogatsza i bardziej wartościowa opowieść. Napisana jest trudnym językiem, jednak napisana jest tak, że jak już się wczytamy i zaangażujemy, ma się wrażenie jakby się przeżywało historię głównego bohatera. Lub jak by się czytało relację z prawdziwych wydarzeń, a nie powieść. Jest to też doskonała okazja aby poznać kulturę afrykańską, która jest całkowicie inna niż nasza i z tego co zauważyłam z wielu recenzji czy opinii przez to dla wielu osób jest gorsząca. Jak dla mnie przerażający jest zwyczaj zabijania tych, którzy różnią się od innych, a czasem spotyka ich coś jeszcze gorszego od śmierci. "Czarny lampart..." daje nam też możliwość do zapoznania się z mitologią afrykańską, której wcześniej nie znałam, a która naprawdę jest bardzo ciekawa.
Według mnie to fantastyka zupełnie inna niż ta, którą zna większość z nas. To fantastyka, którą polecam wszystkim mimo trudnych początków.