Coś więcej niż dotyk recenzja

W książce jest przedstawiona historia piętnastoletniej Moniki, która pada ofiarą molestowania. Dziewczyna rozpaczliwie woła o pomoc, ale zdaje się, że nikt nie słyszy jej wołania o pomoc. Do tego wszystkiego dochodzą rodzinne tajemnice, które wstrząsają światem nastolatki. Kiedy dziewczyna wchodzi w okres dojrzewania, wszystko staje na głowie. Już nic nie będzie dla niej takie samo.
Książkę przeczytałam bardzo szybko. Mimo ponad 400 stron, zajęło mi to 4-5 godzin, więc to książka na jeden wieczór. Wzbudzała we mnie przeróżne emocje. Z jednej strony pod powierzchnią ciągle wyczuwałam napięcie, z drugiej byłam zirytowana i co kilkadziesiąt stron odkładałam książkę na bok, bo musiałam ochłonąć. Czasami jest tak, że te emocje są dobre i są na plus tej książki. Niestety tutaj mi to przeszkadzało. Ciągle coś zgrzytało i wybijało mnie z rytmu czytania. Emocje, które towarzyszyły mi podczas czytania nie zawsze były dobre. I mimo że czasami te złe emocje także się pojawiają, to w tym wypadku nie było to dobre. Bo nie były to emocje, które są dyktowane zachowaniem bohaterów, a sposobem wykreowania świata.
Najgorzej, że mimo napięcia książka mnie trochę znudziła. Oglądamy wszystko okiem nastolatki. Do tego zdania są napisane tak dziwnie, że ciągle mnie wytrącały z równowagi. Mówiłam nawet do mojego partnera, że po tych zdaniach widać, że pisała to dorosła kobieta, która chce wejść w skórę nastolatki.
Przeszkadzało mi również zachowanie bohaterów. Było tak irracjonalne, że po 70 stronach od razu widziałam o co chodzi. Więc właściwie dalsze strony tylko utwierdzały mnie w tym co się dzieje.
Styl autorki również nie przypadł mi do gustu. Jednak uważam, że każdy powinien sięgnąć po tę książkę.
Dlaczego?
Ponieważ porusza bardzo ciężki temat. Wydawałoby się temat tabu w naszym społeczeństwie. Mimo że ta książka nie przypadła mi do gustu, to uważam, że autorka świetnie opisała historię ofiary molestowania (chociaż na początku wyraźnie zaznaczyła, że nie jest to prawdziwa historia). Ja uważam jednak, że gdzieś tam jest ziarnko prawdy. Prawdy która przebija się na wierzch i zawsze ujrzy światło dzienne. Jest też nuta nadziei, która nieśmiało wygląda zza chmur przerażających zdarzeń.