Początek. Nowa Ewa recenzja

Wyobrażacie sobie świat, w którym rodzą się tylko chłopcy?
Bohaterowie Powieści Giovanny i Toma Fletcherów żyją właśnie w takim świecie, nieliczne kobiety chronione i żyjące w odosobnieniu są już stare i niezdolne do rodzenia potomstwa. Jest jeszcze Ewa, cudowne dziecko, pierwsza i jedyna dziewczynka urodzona od ponad pięćdziesięciu lat. Dziewczyna pozornie ma wszystko, o czym może tylko marzyć, ale wciąż czegoś jej brakuje. Na jej barkach spoczywa los całej ludzkości, od urodzenia jest nadzieją dla wszystkich i tylko dzięki niej rasa ludzka ma szansę przetrwać. Czy dziewczyna poradzi sobie z takim ciężarem?

„Nowa Ewa. Początek” jest pierwszym tomem dystopijnej trylogii autorstwa Giovannny i Toma Fletcherów. Nowa Ewa swoim klimatem bardzo przypomina mi powieści z cyklu Niezgodna V. Roth, choć tu większą role grają wszechobecne intrygi niż akcja sama w sobie. Świat stworzony przez autorów przeraża i jednocześnie fascynuje. Przyszłość, którą bardzo łatwo sobie wyobrazić dodaje realizmu tej czysto fantastycznej książce.

Nie zabrakło również wątku romantycznego, chociaż jest tak skonstruowany, że będąc fundamentalnym zjawiskiem pchającym bohaterów do działania, jest jednocześnie potraktowany bardzo po macoszemu przez autorów. Nie znajdziecie w tej książce czułych scen z udziałem bohaterów, ba, nie będziecie światkami zbyt wielu rozmów między zainteresowanymi. Żyją w świecie, gdzie ich uczucia nikogo nie interesują, w którym reguły są zawsze przestrzegane, a najważniejszą z nich jest nieingerowanie w żaden sposób w życie Ewy. Bram nie ma więc wielkiego pola do popisu, a jego uczucia pozostają ukryte.

Ewa jest tu postacią kluczową. Dziewczyna nigdy nie poznała swojej biologicznej matki, a szalony ojciec zagraża jej bezpieczeństwu. Od pierwszych chwil życia stała się częścią systemu stworzonego na jej potrzeby. Łagodna, cicha i zgodna dziewczyna, otoczona luksusami, która ma ocalić świat. Można było, by uznać, że ta postać będzie cechowała się albo niesamowitą charyzmą, albo wręcz przeciwnie, apatycznym usposobieniem. Autorzy jednak nadali Ewie cechy normalnej nastolatki, co sprawia, że jej postać jest bardzo realna i autentyczna. Buta właściwa dla wieku, ciekawość i podejrzliwość mieszają się z potrzebą miłości, ciepła i zrozumienia. Ta mieszanka sprawia, że postać Ewy jest niemal tak realna, jak dziewczyna z sąsiedztwa.

Bram nie ma tak sielankowego życia, jak jego rówieśniczka. Jako dziecko został odebrany swojej matce i od tej żyje w cieniu despotycznego potwora, który jest jego ojciec. Jednak chłopak nie dał się złamać i wciąż naraża siebie i swoją relację z Ewą naginając reguły i zasady stworzone przez organizację.

Poza głównymi bohaterami w powieści Fletcherów jest wiele innych bohaterów, zarówno tych, których polubiłam od razu jak i tych, których polubić się nie dało. Bardzo podobało mi się to, że autorzy od samego początku nadając bohaterom takie, a nie inne cechy charakteru, podzielili ich na tych „dobrych” i „złych". Wyrównało to bogatą w akcję fabułę i nie dokładało mi kolejnych przemyśleń, na temat komu możemy ufać, a kto nas zdradzi.