Złamane więzi recenzja

Po fenomenalnej historii Remo i Serafiny z ogromną przyjemnością zabrałam się za kolejną część tej serii, a mianowicie „Złamane więzi”. Poprzeczka po jej dwóch poprzedniczkach była dość wysoko postawiona, dlatego już na samym początku liczyłam na naprawdę genialną historię, tym bardziej, że w tej części wracamy do bohaterów ze „Złamanych emocji” czyli Nino i Kiary. Czy jestem równie mocno usatysfakcjonowana z lektury, jak przy dwóch poprzednich Otóż niestety nie do końca… dlaczego? Już wyjaśniam…

Nie wiem dlaczego autorka postanowiła przez pierwsza połowę książki opowiedzieć w skrócie historie poprzedniej części, tylko opisanej z perspektywy innych bohaterów. Może nie przeszkadzałoby mi to aż tak bardzo, gdybym nie czytała jednej książki po drugiej, a że tak też się nie stało, przez pierwszą połowę trochę się wynudziłam… Już na samym początku zabrakło mi „tego czegoś”, przez co zatraciłabym się w tej historii. Druga połowa była już nieco ciekawsza, bowiem tutaj działo się trochę więcej. Momentami miałam wrażenie, że ta część nie opowiada stricte o Nino i Kiarze, bo tutaj byli wszyscy i oprócz niezwykle gorących scen łóżkowych między bohaterami, to oni chyba jakiejś takiej emocjonującej historii tutaj nie mieli. Ciągłe wzdychanie i rozprawianie o tym, jak bardzo chcieliby mieć dzieci patrząc na dzieci Remo i Serafiny, chwilami mnie już irytowało. Dosłownie miałam przed oczami moją znajomą, która z kalendarzykiem lata i skrupulatnie planuje ciąże, a jej życie opiera się tylko na tym jednym zagadnieniu….Dobrze, że często pojawiali się inni bohaterowie, to trochę przełamywali oni moje rozdrażnienie tym tematem ;)

Podobał mi się wątek z pojawieniem się matki, dodał on nieco smaczku do całej historii i nieco zaskoczenia, bowiem w pewnym momencie naprawdę zwątpiłam i byłam zszokowana obrotem wydarzeń. Dlatego ogromny plus za końcówkę! Poprzednie książki Cory zdecydowanie bardziej mi się podobały, ta była po prostu ok. Gdyby nie zakończenie to zapewne moja ocena byłaby niższa. Chyba jednak wole poznawanie historie danych bohaterów od momentu ich spotkania, niż kontynuacje ich losów, bowiem zawsze początki są o wiele ciekawsze i bardziej emocjonujące :P oby historia Savio Falcone bardziej mi się spodobała ;)