Córy ziemi recenzja

Nigdy nie wybieram książki po okładce, ale ta przyciąga wzrok, budzi zainteresowanie, zdecydowanie wyróżnia się wśród innych książek. Okładka intrygująca, ale czy książka zachwyci swoją treścią?

„Córy ziemi’’ Alaitz Leceaga-trzy siostry Gloria, Teresa i Verónica z rodu Veltrán-Belasco – z dwoma krukami w nazwisku.
Wszystkie trzy mają ogniste włosy, wszystkie są leworęczne i wszystkie mają niezwykłe zdolności. Według miejscowej ludności i członków rodziny dziewczyny są opętanie przez demony, są przeklęte i odtrącone przez wszystkich.

Verónica, najmłodsza z sióstr, uzdolniona muzycznie, ma sny, które przepowiadają przyszłość, umie porozumiewać się z pszczołami. Teresa, umysł ścisły, zna się na matematyce, naukowych formułach, biologii….., choć nigdy nie studiowała. Gloria, najstarsza z sióstr przedsiębiorcza, silna, niezłomna, początkująca pisarka, doskonale rozumiała naturę ludzką. To Gloria opowiada nam, historię swojej rodziny. To ona podejmuje nierówną walkę o utrzymanie rodowych winnic Las Urracas. A był to schyłek XIX wieku, trudny czas dla kobiet, które nie posiadały żadnych praw, kobietom nie wolno było kształcić się, nie mogły dziedziczyć, najpierw były uzależniona od rodziców, później o wszystkim decydował mąż, bo słowo kobiety nic nie znaczyło wobec słowa mężczyzny.

Wspaniała opowieść o siostrach, które w cieniu klątwy, podejmują walkę, z uprzedzeniami wynikającymi z zakorzenionych stereotypów, wobec osób „Innych” odróżniający się od pozostałych. ,,(.)my nie ponosimy winy za grzechy naszych przodków. Ale te straszne tajemnicze rzeczy, które wydarzyły się przed naszym narodzeniem, wyciskają na nas piętno. Pozostawią niewidzialne ślady (.)’’

W miarę czytania stopniowo kartka za kartką odkrywamy mroczne tajemnice, rodzinnej posiadłości Las Urracas, która obejmowała prawie siedemdziesiąt hektarów winnic w zakolu rzeki Ebro. Prażące słońce Hiszpanii, uśpione nieowocujące winoroślą, pusty ogromny pałac, skrzypiące czarne schody, ciasne korytarze, ciąg podziemnych jaskiń, które tworzył labirynt pod domem oraz opuszczona i zamknięta bodega.

W tej powieści każdy ma jakąś, głęboko skrywaną mroczną tajemnicę. Ogromne wrażenia i emocje towarzyszą nam nieustannie. Bo w tej powieści autorka ciągle nas zaskakuje, bawi się nami żonglując faktami, do samego końca kluczy w labiryncie tajemniczości.
Duży plus za to, że książka podzielona jest na pięć części i w każdej z nich poznajemy losy sióstr w kolejnych latach ich życia.
Minus to, że Leceaga dość często powracała do opisanych już wcześniej wątków.
Brakowało mi też osobistych odczuć, przemyśleń Glorii. Odniosłam wrażenie, że główna bohaterka opowiedziała nam mroczną, ale fantastyczną historię rodu Veltrán-Belasco, ale nie wpuściła nas do swego osobistego świata, zamknęła przed nami swe serce.

„Córy ziemi” wyjątkowy klimat, magia, tajemniczość- Polecam gorąco.
Książkę mogła przeczytać dzięki wydawnictwu Albatros.