Córka ziemi recenzja

Życie w ciągłym pędzie to znak naszych czasów. A co by się stało gdybyśmy w końcu przystanęli i wsłuchali się w przyrodę? Jaką historię opowiedziałyby nam zwierzęta, rośliny czy kamienie? Jak wtedy zaczęlibyśmy odbierać świat? Dorota Gąsiorowska stworzyła cykl "Córki żywiołów" opowiadający o kobietach silnie związanych z naturą. Jego pierwszą częścią jest "Córka ziemi".
Weronika jest cenioną w swoim środowisku rzeźbiarką. Ma niezwykły dar sprawiania, że rzeźby bogiń, które wychodzą spod jej dłuta sprawiają wrażenie, że zostało w nie tchnięte życie. Pewnego dnia dostaje propozycję wyrzeźbienia nordyckiej bogini magii, miłości i płodności Freyi, która ma stanąć w pałacowym parku. Weronika początkowo odczuwa dziwny lęk związany z tą rzeźbą, ale poznając właścicieli pałacu pomimo swoich obaw zgadza się na wykonanie rzeźby. Niepokój Weroniki wzmaga się, gdy podczas prac na terenie pałacu w studni zostają znalezione ludzkie szczątki. Staje się jasne, z posągiem Freyi i dawnymi mieszkańcami pałacu wiąże się jakaś mroczna tajemnica.
Dorota Gąsiorowska poświęciła cykl opowiadań kobietom niezwykle związanym z naturą. W "Córkach ziemi" poznajemy Weronikę i Freyę, które rozumieją mowę kamieni, choć każda czyni to na swój sposób. Obie bohaterki dzieli około sto lat, ale łączy miejsce i niezwykły dar. Weronika to młoda rzeźbiarka, która mieszka w domku po babci nieopodal lasu. Podczas pracy kieruje się intuicją, sprawiając, że w rzeźby bogiń zostaje tchnięte życie. Freya natomiast to dziewczynka, która przez pierwsze lata swojego życia mieszka w chacie pośrodku lasu, jednak po śmierci matki trafia do pałacu, a tam zostaje umieszczona w uznanej z nawiedzoną wieży. Autorka stworzyła swoje bohaterki jako osoby z wyjątkową duszą, które od razu sprawiają, że czytelnik jest nimi zaintrygowany.
"Córka ziemi" to powieść obyczajowa z mocno rozbudowanymi i barwnymi opisami przyrody. Szczególnie te opisujące wędrówki Freyi leśnymi ścieżkami sprawiają, że czytając oczami wyobraźni widzimy ten wykreowany dziki świat. Te wszystkie plastyczne opisy natury sprawiają, że ta powieść staje się magiczna i trochę baśniowa. Nie zabrakło tu również wątku kryminalnego i romantycznego, które stanowią dodatkowe atutu tej powieści, Dzięki nim autorka zbudowała atmosferę tajemnicy i napięcia, które konsekwentnie utrzymała do ostatnich stron książki. Akcja powieści jest bardzo spokojna, leniwa, jednak książka ma w sobie niezwykły magnetyzm, który nie pozwala się od niej oderwać. Akcja dzieje się w dwóch płaszczyznach czasowych: obecnie i około sto lat wcześniej. Obie historie wzajemnie się uzupełniają tworząc ciekawą i tajemniczą opowieść. Dużym atutem jest nawiązanie do nordyckich mitów, co nadało tej powieści niepowtarzalny klimat.
Dorota Gąsiorowska swój pierwszy tom o córkach żywiołów poświęciła dwóm wyjątkowym kobietom. "Córki ziemi" to przede wszystkim opowieść kobiecej sile, którą czerpią z natury, o wewnętrznej intuicji, która pomaga dokonywać życiowych wyborów i szczęściu, które zawsze się pojawia, nawet pomimo trudnych doświadczeń.
"Córka ziemi" Doroty Gąsiorowskiej to powieść obyczajowa na pograniczu baśni z wątkiem romantycznym i kryminalnym. Akcja, choć niespieszna wciąga czytelnika do eterycznego świata dzikiej natury i otula magią. Myślę, że to powieść dla każdego, kto szuka oddechu, wytchnienia i tajemniczej atmosfery. Ta powieść urzeknie i zaczaruje nie jednego czytelnika.