Córka Rembrandta recenzja

Będąc w księgarni mój wzrok przyciągnęła książka o ciemnej okładce, z której spoglądała zamyślona, częściowo zacieniona, kobieca twarz. To „Córka Rembrandta” autorstwa Lynn Cullen, tajemniczym spojrzeniem, zachęciła mnie do kupna tej powieści. Pomimo tego, że nigdy nie byłam fanką malarstwa i nie bardzo znam się na tym temacie, to wiem kim był Rembrandt i postanowiłam się zapoznać z tą pozycją.

Książka przenosi nas do XVII wiecznego Amsterdamu, gdzie poznajemy rodzinę van Rijnów, w tym tytułową, do tego nieślubną, córkę sławnego Rembrandta – czternastoletnią Cornelię. Niestety sława i powszechne poważanie malarza minęło jakiś czas temu, tym samym rodzinie nie powodzi się zbyt dobrze. Matka Cornelii umarła podczas zarazy kilka lat wcześniej, także prowadzenie domu spada na barki młodej dziewczyny, której pomaga przyrodni brat Titus – syn van Rijna z małżeństwa z Saskią. Jednak i on opuszcza Cornelię żeniąc się z córką bogatego kupca. Wtedy główna bohaterka zostaje sama w domu, z ojcem, który nigdy nie dał jej odczuć, że darzy ją miłością oraz kotem – jedynym pozostałym jej przyjacielem. Jesteśmy świadkami pierwszej miłości młodej dziewczyny, prób zaskarbienia sobie dumy ze strony ojca oraz rodzącego się uczucia ze strony ucznia Rembrandta.

Powieść jest naprawdę wciągająca i mimo iż narratorem jest czternastoletnia bohaterka nie odczułam żadnej infantylności. Książka jest pisana dwutorowo: z jednej strony opisywane są aktualne wydarzenia, z drugiej mamy do czynienia z retrospekcją, kiedy Cornelia dawne wydarzenia łączy z obrazami ojca. Jest to interesujący zabieg, który wywołuje ciekawość u czytelnika, żeby obejrzeć daną pracę artysty. Do tego jest sporo dyskusji o technikach malarskich i tworzeniu obrazów, które czyta się z zainteresowaniem, nawet wtedy kiedy nie wie się za dużo w tym temacie. Książka podobała mi się i dzięki niej poznałam kilka ciekawych obrazów pędzla Rembrandta van Rijna.

Ocena: 5/6