Córka Agamemnona recenzja

"Córka Agamemnona" nie liczy sobie wiele stron, jednak treści w niej zawarte są wielkie, nieśmiertelne. Zawsze na świecie będzie taki kraj jak Albania lat 80-tych, w którym partia (polityka kraju) wpływa intensywnie na życie zwykłego, prostego człowieka. Główny bohater powieści a zarazem narrator zostaje zaproszony na trybunę honorową podczas pierwszomajowego pochodu. Podczas godzinnego przeciskania się przez ulice miasta, przez liczne kontrole ustawione na każdym rogu, ma myśli skłębione wokół swojej dziewczyny Suzany, którą właśnie utracił. Odeszła od niego, bo tak musiała zrobić, gdyż jej ojciec awansował w partii i nie wypadało by spotykała się ze zwykłym, prostym człowiekiem. Ojciec poświęcił swoją swoją córkę, jej szczęście, na rzecz własnej kariery podobnie jak mityczny Agamemnon poświęcił swoją córkę Ifigenię. Rozmyślania narratora skupiają się również na sytuacji politycznej jego kraju. Komunistyczna Albania, wpływ władz na życie i decyzje i psychikę mieszkańców tego małego państwa.
Szczerze przyznam, że po przeczytaniu opisu spodziewałam się czegoś innego. Mało tu miłości a dużo polityki. Lektura ciężka, dla mnie w czytaniu, ale uważam, że warta poznania. Zobaczycie jak może Władza manipulować innymi ludźmi, do takiego stopnia, że potrafią wyrzekać się najbliższych osób i własnych uczuć.
Książka przybliżyła mi historię kraju o którym tak naprawdę wiedziałam bardzo mało. Choć z drugiej strony, akcję tej powieści moglibyśmy umieścić w każdym innym kraju, gdyż autor nie posługuje się nazwą kraju lecz pisze "Kraj"; "Obywatele Kraju" itp.