Pałac kobiet recenzja

Panią Ailien Wu poznajemy, kiedy kończy 40 lat i zarządza radykalne zmiany w domu i w swoim życiu, starając się nikogo nie ranić. Łagodzi rodzinne obyczaje, wspaniale zarządza wielkim domem swojego męża, matka czterech synów, teściowa i babcia. Nieoczekiwanie wpada na kontrowersyjny pomysł, zarówno dla naszej europejskiej kultury, jak i dla jej chińskiej rodziny, obdarzenia swojego kochanego i kochającego męża, konkubiną. W domu, w którym mieszkało 60 osób, zawrzało. Większość była przeciwna takiej decyzji. Ailien ułożona, mądra, zrównoważona, z przewagą tej ostatniej cechy, krok po kroku przekonuje rodzinę do swojego pomysłu. Nawet, przeciwnego takiemu rozwiązaniu, własnego męża.

Przy bliższym poznaniu pani Wu zdaje się być mechanizmem a nie kobietą z krwi i kości. Jej motywacje zdają się być jasne. Wymaga tego kultura wschodu, stoicyzm. Powoli dowiadujemy się, jak radzi sobie z tak wielką rodziną i majątkiem. Działania, które podejmuje po przekroczeniu wieku 40 lat zmierzają do odzyskania wolności i odpoczynku od obowiązku rodzenia dzieci, zarządzania domem. Okazało się, że nie zaznała ani jednego ani drugiego w czasie swojego małżeńskiego życia, bierze więc sprawy we własne ręce.

Pani Wu niczego nie pozostawia przypadkowi, każdy problem rozważa i rozwiązuje indywidualnie, starając się nie urazić nikogo. Zazwyczaj jej się udaje. Ale czy to daje jej tak upragnioną wolność?

Spotkanie z ojcem Andre, katolickim księdzem, wykształconym, obytym, znającym języki, zatrudnionym przez nią w roli nauczyciela dla syna, zmienia bohaterkę diametralnie. Chociaż następuje to powoli, ale bardzo skutecznie. Odkrywa samą siebie, uświadamia sobie, czego naprawdę potrzebuje, aby poczuć się wolną.

Pearl S. Buck w swojej powieści, jak przystało na noblistkę, porusza sprawy egzystencjalne. Wychowana w Chinach, w rodzinie misjonarzy, doskonale znała problemy przez nią opisywane. Pojawiają się opisy ludzi, pomieszczeń i sytuacji z dbałością o szczegóły i szczególiki. Króluje kult piękna i estetycznego wyglądu. Dzięki temu czujemy, jakbyśmy oglądali film, a nie czytali powieść.

Kolejny noblista nie zawiódł moich oczekiwań.