Kochaj bliźniego swego recenzja

Erich Maria Remarque jako osiemnastolatek został wcielony do armii niemieckiej i wysłany na front I wojny światowej. Na froncie odniósł 5 ran, spędził 15 miesięcy w szpitalu i już nie wrócił na front. W 1927 napisał powieść „Na zachodzie bez zmian”, która z punktu widzenia dziewiętnastolatka przedstawia niesamowitą brutalność wojny. Powieść odniosła olbrzymi sukces, przetłumaczono ją na 20 języków i nawet sfilmowano. Następne jego powieści też dotyczyły człowieka uwikłanego w wojnę i czasy powojenne. Po dojściu nazistów do władzy przeniósł się w 1931 roku do Szwajcarii. Zresztą jego książki zostały zakazane i spalone w Niemczech, on pozbawiony obywatelstwa, a jego siostra w 1941 roku została zgilotynowane tylko dlatego, że była jego siostrą. W czasie swojego pobytu w Szwajcarii spotykał się z dziesiątkami ludzi, którzy musieli opuścić Niemcy i jako bezpaństwowcy tułali się po Europie. W 1939 roku emigruje do USA i w 1941 roku ukazuje się powieść „Kochaj bliźniego swego” ukazujący losy tych ludzi.

Akcja powieści się przed 1937 roku, gdyż autor wspomina o budowie pawilonów na Międzynarodową Wystawę w Paryżu w 1937 roku. W Niemczech włada Hitler I NSDAP, a każdy przeciwnik tej władzy lub mający żydowskie pochodzenie może trafić do obozów koncentracyjnych. W takiej sytuacji wielu obywateli niemieckich ucieka do sąsiednich krajów i stają się bezpaństwowcami, bez meldunku, pracy i środków na utrzymanie. Czasami udaje im się w jakimś mieście uzyskać pozwolenie na tygodniowy pobyt lub znaleźć pracę na czarno. W każdej chwili grozi im więzienie lub deportacja do sąsiedniego kraju. Zostaję przewożeni nad granicę sąsiedniego kraju i w nocy przepychani przez granicę. Rzesza ludzi przemieszcza się między Czechami, Austrią, Włochami, Szwajcarią i Francją, z każdego z tych krajów przepędzani. Poznajemy naszych bohaterów w więzieniu w Wiedniu, Jozefa Steina , uchodźcy politycznego i Ludwika Kerna syna żydowskiego przemysłowca i studenta. Oboje zostają wydaleni do Czech, Stein wraca do Austrii, a Ludwik Kern jedzie do Pragi. W Pradze poznaje Ruth Holland żydowską studentkę i między nimi zawiązuje się uczucie. Losy tej trójki śledzimy przez całą powieść. Nie tylko ta trójka jest bohaterami tej powieści, ale cała społeczność, którą tworzą uciekinierzy, spotykając się w różnych więzieniach, na granicach, ale także w znanych sobie w każdym mieście barach, gdzie się spotykają i nawzajem sobie pomagają. Dzięki temu poznajemy losy różnych ludzi. Ludzi, którzy pragną gdzieś na stałe zamieszkać, zdobyć pieniądze i jedzenie, a czasami tylko porządnie się wyspać. Opisuje też mieszkańcow odwiedzanych krajów, gdzie jedni okazują się łajdakami, a inni jednak okazują się szlachetni i próbują pomóc.

Książka jest napisana w formie powieści przygodowej, gdzie sceny wręcz tragiczne mieszają się z humorystycznymi. Jednak narracja jest nieśpieszna, skupiając się na emocjach, przemyśleniach, przeżyciach bohaterów, co dzieje się w ich świadomości. Remarque czaruje słowem i wspaniale oddaje uczucia bohaterów, od strachu i gniew po ulgę, radość, przyjaźń i miłość. Cenię Remarque’a , gdyż w jego powieściach najważniejszy jest pojedynczy człowiek i jego przeżycia w zderzeniu z rzeczywistością.