Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood recenzja

To miał być krótki artykuł do magazynu filmowego „Premiere”, nawiązujący do makabrycznych wydarzeń, do których doszło latem 1969 roku w Hollywood. Po 20 latach, czasopismo to już nie istnieje, a powyższy artykuł ostatecznie przerodził się w ponad 600 stronicową książkę pt. „Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood”. 

8 sierpnia 1969 roku w Los Angeles zamordowano 7 osób, a jedną z ofiar była ciężarna żona Romana Polańskiego — Sharon Tate. Mordercami okazali się członkowie komuny hipisowskiej, zwanej Rodziną. Wydawałoby się, że w tej głośnej sprawie większość zagadek rozwiązano. A jednak autor zapewnia „co do jednego nie mam wątpliwości — większość ustaleń, które uznajemy za fakty, jest fikcją”. 

Reportaż ten jest wynikiem dwudziestoletniej pracy Toma O'Neilla. I już po pierwszych kilkunastu stronach widać, że autor naprawdę postarał się, by jego dzieło czytało się jak bardzo dobry thriller.

Dziennikarz Tom O'Neill, zagłębiając się w temat, dopatrzył się wielu nieścisłości w oficjalnej wersji wydarzeń, dotyczących morderstwa, które miało miejsce w posiadłości przy Cielo Drive. Zaintrygowany zagłębił się w historię do tego stopnia, że stała się ona jego pasją, a zarazem źródłem kłopotów. Ujawnia materiały, rozmowy, powiązania, które są szokujące również dla niego.

Tom O'Neill do swojej pracy podszedł z niezwykłą starannością, a także wnikliwością. Przedstawione relacje i historie łączące się z nimi są niejednokrotnie tak niesamowite, że niemal nieprawdopodobne. Czytając o przeprowadzonych rozmowach i materiałach, jakie zdobył, wiele razy oczy otwierały mi się coraz szerzej ze zdumienia. Książka zawiera zdjęcia, dzięki czemu to, o czym czytamy, nabiera jeszcze mocniejszego wydźwięku. 

„Manson. CIA, narkotyki, mroczne tajemnice Hollywood” czyta się szybko, bo styl jest lekki, płynny, a jedyne co zwalniało jej tempo to gąszcz nazwisk, w których momentami można było się pogubić. Jednak ten reportaż jest tak wciągający, że śmiało mogę napisać, że jest lepszy niż niejeden thriller. Polecam.