Świat jest teatrem recenzja

Powrót do Borisa Akunina po 4 latach. Kiedyś bardzo lubiłam jego książki, zarówno te o Eraście Fandorinie, jak i cykle „powieściowe” np. „Powieść szpiegowska”, czy „Lektura nadobowiązkowa”. Niezłe były też te o przygodach magistra. Najbardziej podobały mi się : „Azazel”, „Gambit turecki”, „Lewiatan”, „Śmierć Achillesa”, „Walet pikowy”, „Koronacja”... czyli pierwsze z cyklu o radcy stanu Fandorinie. Są to powieści historyczno- przygodowo- sensacyjne z dobrze nakreślonym tłem historycznym, z wartką akcją, barwnymi bohaterami. Szczególnie zinteresowały mnie te te dziejące się w XIX- wiecznej Japonii, gdzie Erast Pietrowicz uczył się kodeksu i samurajskich sztuk walki. Ale czytałam je ze 20 lat temu, być może teraz nie byłabym tak zachwycona. W każdym razie, przez wiele lat byłam wierną i usatyfakcjonowaną czytelniczką Akunina. Zniechęciła mnie dopiero „Planeta woda”- tak absurdalna, jakbym czytała Verne'a. A z niego już wieki temu wyrosłam. Stwierdziłam, że mam dosyć Akunina i zrobiłam sobie kilkuletnią przerwę.

Do lektury „Świat jest teatrem” zachęciły mnie pozytywne recenzje. I niestety, znów rozczarowanie. Tak jak „Planeta woda” była absurdalna, tak „Świat jest teatrem” jest po prostu nudny. To bardziej romans, niż kryminał retro, czy powieść sensacyjna. Zaczyna się dobrze: 50- letni Erast Pietrowicz postanawia starzeć się progresywnie. Pojawia się też pierwszy trup. Później, niestety emerytowny radca stanu zakochuje się i z kryminału robią sie rozsterki starego Fandorina. Trup ściele się gęsto a Fandorin zamiast szukać zabójcy zajmuje się rozważaniami na temat uczuć swoich i swojej wybranki. Na dodatek wydaje się, że od począku znamy mordercę, w związku z czym wątek kryminalny jest mało ciekawy i akcji brakuje napięcia. Książka dłużyła mi się niemiłosiernie. Sytuację trochę ratuje niespodziewane zakończenie, lecz morderca wyskakuje niczym diablik z pudełka, bez żadnego udziału Erasta Pietrowicza.

Najbardziej podobała mi się, zamieszczona na końcu książki sztuka w stylu teatru japońskiego. Było to przynajmniej coś oryginalnego.