Lato w Savannah recenzja

Każdy, kto nałogowo czyta książki zna to uczucie, kiedy całkowicie przypadkiem trafia na tytuł, który intryguje. Sięga po niego i z każdą następną stronicą odkrywa kolejne tajemnice. Dzięki temu książka pozostaje w sercu na długo, często się do niej wraca, żeby ogrzać się jej ciepłem.

Beth Hoffman w swojej powieści zabiera Czytelników do Savannah. Pięknego i malowniczego miejsca. „Lato w Savannah” to opowieść o życiu dwunastoletniej Cecelii Rose Honeycutt, zwaną Cee Cee. Dziewczynka opiekuje się swoją matką, kobieta cierpi na chorobę psychiczną. Niestety, mała jest pozostawiona sama sobie, jej ojciec oddając się pracy nie wspiera żony i córki. Na jego obronę można powiedzieć tylko, tyle że sam czuje się zagubiony, nie potrafi funkcjonować w rodzinie, w której nie ma oparcia w żonie. Jedyną pomocą dla Cee Cee jest jej sąsiadka Gertruda, która wspiera dziewczynkę jak tylko może. Niestety, dochodzi do tragedii, matka Cecelii ginie potrącona przez samochód. Jej ojciec oddaje ją pod opiekę ciotecznej babki Talluli, kobiety rozsądnej i pełnej optymizmu. Tallula wkłada całe swoje serce w pomoc dziewczynce, pragnie za wszelką cenę przywrócić małej utracone dzieciństwo.

Autorka posługując się prostymi słowami maluje interesującą historię, która uczy i wzrusza. „Lato w Savannah” to książka pełna ciepła, nadziei, posiada w sobie to „coś” co sprawia, że pozostanie za mną na bardzo długo.

Książkę polecam wszystkim, którzy lubią czytać o życiu, o jego blaskach i cieniach, o tym, że jest ono nieprzewidywalne. Tak wiele zależy od nas samych i tego, czy będziemy wytrwali w swojej walce o szczęście, nie skapitulujemy i nie oddamy go walkowerem. Mam nadzieję, że w momentach trudnych każdy będzie miał koło siebie taką dobrą Tallulę, która poświęci nam swój czas i wysłucha. Polecam książkę