Cienie na wrzosowisku recenzja

Pierwszy raz czytając książkę od samego poczatku miałam poczucie smutku, zadumy, melancholii i wędrującego cienia… To wrażenie nie odstępowało mnie na krok, aż do samego końca…

#cienienawrzosowisku to książka, która przepełniona jest cierpieniem i zabłąkanymi duszami, którym trudno odnaleźć się w rzeczywistości, w codzienności.

Basia traci swojego ukochanego Jamesa… to zmienia wszystko. Stara się normalnie funkcjonować, przecież ma dzieci, rodzinę, kawiarnię, o którą musi dbać. Niestety nie jest to proste, każdego dnia walczy z samą sobą… Dodatkowo mąż dowiaduje się o zdradzie i wyjeżdża… Basia zostaje sama ze swoimi myślami, z codziennymi problemami i z wielkim bólem w sercu… Czy będzie potrafiła odnaleźć w sobie siłę i mimo tak ogromnej straty zacząć wszystko od nowa i na nowo cieszyć się życiem?

Wyobraźcie sobie małe angielskie miasteczko i tuż obok wrzosowisko, a wśród tej roślinności siedzi kobieta, sama i płacze… nad tym co utraciła… widziałam te scenę tak wiele razy oczami mojej wyobraźni, tak bardzo chciałam podejść i przytulić Basię, po prostu usiąść obok niej bez słowa, aby poczuła, że ktoś przy niej jest. Choć nie postąpiła dobrze, bo zdrada nigdy nie będzie przeze mnie zaakceptowana to zwyczajnie było mi jej żal. Nie wiem co to znaczy utracić swoją miłość i mam nadzieję, że nigdy się nie dowiem, bo chyba nie podniosłabym się z tego. Mimo rozpaczy, smutku i wielu przeciwności Basia starała się żyć dalej…

Historie poznajemy z trzech perspektyw. Basi i to waśnie jej emocje i przeżycia stanowią największą część fabuły. Ze strony Marka, jej męża, który też strasznie się pogubił i Emily, córki Basi. Autorka przenosi nas również w czasie, znaczna część historii to wydarzenia po śmierci Jamesa i ówczesna rzeczywistość bohaterów, natomiast pamiętnik, który pisze Emily i dzięki niemu poznajemy jej myśli i wątpliwości to wydarzenia mające miejsce siedemnaście lat pózniej… Jak przez ten lata zmieniło się życie Basi, Marka i ich rodziny?

To trzeci tom cyklu #wrzosowisko. Nie ukrywam, że początkowo miałam lekki problem, ze względu na nieznajomość poprzednich części, z wtopieniem się w klimat i zrozumieniem tego co się dzieje dookoła, ale to szybko minęło i już po chwili była myślami w Anglii.

Choć to smutna książka to warta poznania, czytając ją jeszcze bardziej doceniłam to co mam.