Dziewczyna, którą zapomniano recenzja

Rozpoczynając lekturę „Dziewczyny, którą zapomniano”autorstwa Melki Kowal, byłam zaintrygowana jej nietypowym tematem przewodnim. Książka opowiada o Sarah, dziewczynie, którą każda spotkana osoba zapomina. Śmierć Eleny, bliskiej jej osoby, wydaje się katalizatorem tej zmiany i skłania do refleksji na temat tego, jak reagujemy na traumę i żałobę.

Jednym z głównych atutów książki jest zdolność autorki do budowania atmosfery. Czytelnik zostaje wciągnięty w tajemniczą aurę opowieści, za sprawą bogatego i opisowego języka, co działa na wyobraźnię.Jej zdolność do kreowania wizualnych, niemal namacalnych scen jest imponująca, dodając głębi i koloru narracji. Z drugiej strony, momentami jej styl wydaje się przesadzony, z nadmiarem opisów, które mogą przytłaczać i spowalniać tempo opowieści. W niektórych momentach, zamiast ułatwiać zrozumienie scen, rozbudowane opisy prowadzą do pewnego zamętu i rozproszenia uwagi.

Unikalny wątek niewidzialności mógłby stać się podwaliną dla głębokiej i emocjonującej historii, zwłaszcza z uwzględnieniem psychologicznego aspektu izolacji i samotności. Jednak jego potencjał zdaje się być marnowany przez poboczne wątki, które nie do końca współgrają z główną linią fabuły. Zamiast skupić się na skomplikowanej dynamice, jaką niewidzialność wprowadza do życia Sarah, książka rozpraszająco delikatnie dotyka tego tematu, dając pierwszeństwo bardziej powierzchownym i mniej przemyślanym relacjom miłosnym. Postać Horusa, która początkowo wydawała się obiecująca, z czasem straciła na atrakcyjności z powodu niewiarygodnych i często przerysowanych dialogów.

Mimo że pomysł z mitologią jest intrygujący, wplecenie go do współczesnej opowieści wydaje się zbyt wymuszone. Często odnosiłam wrażenie, że autorka próbowała połączyć zbyt wiele elementów, przez co czytelnik może czuć się zagubiony w przepełnionej fabule.

Choć cenię sobie w książkach wątki związane z tajemniczymi zakonami i artefaktami, w "Dziewczynie, którą zapomniano" wiele z nich było przewidywalnych. Czułam, że rozwiązania zagadek przychodziły zbyt łatwo. Pewne sceny, zwłaszcza te miłosne, wydały mi się wręcz narzucone.

„Dziewczyna, którą zapomniano" to książka, od której oczekiwałam zdecydowanie więcej. Chociaż wiele momentów mi się podobało, często czułam się rozczarowana. Niemniej jednak, dla tych, którzy lubią tajemnicze i mniej wymagające historie, może to być ciekawa przygoda.