Ogień, który ich spala recenzja

Pisząc ten wpis jestem jakieś dwie godziny po przeczytaniu książki "Ogień, który ich spala". Jest to pierwszy raz od sześciu miesięcy, kiedy sięgnęłam po książkę, która nie jest lekturą szkolną (dla niewtajemniczonych - powstrzymywała mnie matura). Czytając jednak historię o Loganie i Alyssie muszę przyznać, że trochę się zawiodłam.

Przytoczę najpierw coś, co zazwyczaj zachęca nas do przeczytania książki. Nie, nie mam na myśli okładki, a opis na tylnej okładce:

Zaczynając opowieść dowiadujemy się trochę o głównych bohaterach. Zaczyna się inaczej niż inne książki i to tchnęło we mnie nadzieję, że może będzie to jedna z "perełek". No cóż...

Kreacja świata, jak dla mnie, była zupełnie pojechana. Na miejscu głównej bohaterki już dawno ogarnęłabym mieszkanie i wyprowadziła się od szalonej matki, a Lo, no spójrzmy prawdzie w oczy... Czy w stanach nie mają czegoś na wzór opieki społecznej?

Może się czepiam, może nie wiem nic o życiu i nie powinnam się na te tematy wypowiadać, ale no haaaalooo. Rozumiem jednak, że autorka próbowała zrobić z bohaterów ofiary. Więcej emocji, więcej współczucia, więcej wszystkiego.

Nie rozumiem kilku (wielu) działań bohaterów (ykhy.. ykhy... Logan). Były dla mnie trochę niezrozumiałe i kiepsko wyjaśnione. Nie będę pisać konkretów, bo nie ja tu od spoilerów, a od ogólnej opinii jestem.

Jednak w ostatecznym rozrachunku książka wypada jednak nieźle. Fabuła nie przynudzała, chociaż wpasuje się we współczesny, typowy schemat książek tego typu. Postacie były tak skonstruowane, że wydawały się realnymi osobami ze swoimi przyzwyczajeniami, nałogami i cechami szczególnymi.

Dobrze się ją czytało, w sam raz na rozgrzewkę przed czymś dłuższym i cięższym. To jedna z tych historii, którą czytamy dla zabicia czasu. Nie wymaga ona od nas zbyt intensywnego myślenia, bo wszystko jest w niej jasne i klarowne.

Jest to lektura, do której na pewno nie wrócę, jednak nie żałuję jej przeczytania.