O gusłach się nie dyskutuje recenzja

Na Babibór spadł śnieg i spadła groza — czy to w postaci pani sołtysowej w celi, czy nowego proboszcza z aspiracjami inkwizytorskimi. Jeśli wcześniej życie w tej małej podlaskiej miejscowości było pełne atrakcji, to co powiedzieć teraz o wydarzeniach, jakich udziałem stali się mieszkańcy? Nawet Ksantypa i Rokita patrzą na to wszystko pełni niepokoju, choć czytelnik przede wszystkim odczuwa... rozbawienie. Oto jak działają komedie kryminalne Gosi Starosty.

Sołtysowa woła o firankę do swojej celi, odkryte zapasy piernikówki leją się butelkami, a Karol Książek... Cóż. Jest Karolem Książkiem. Cztery mieszkanki Siedliska nie są gotowe na otwarcie pensjonatu, choć ostateczna data się zbliża, Szelest z pasją prowadzi swoje śledztwo, a sierżant próbuje zagoić złamane serce. W skrócie? Powieść skrzy kolorami barwnych bohaterów o silnych charakterach.

Komizm sytuacyjny, charakterologiczny i językowy daje nam potężną dawkę uśmiechu, prychania i śmiechu. Autorka z wdziękiem uwypukla coś, co możemy nazwać stereotypami odnośnie wiejskiej mentalności i sprawia, że z irytujących stają się zabawne a nawet rozczulające. Tym razem jednak oprócz humoru jest obecna prawdziwa groza. Zbrodni każdy się spodziewa w komedii kryminalnej, ale bolesnych plam na chrześcijańskiej historii? Zdradzić za dużo nie planuję, ale tym razem Gosia poruszyła coś znacznie mocniejszego niż trupy, które pojawiają się jak grzyby po deszczu.

Plus. Realizm magiczny. Tym razem jawnie wkrada się do życia bohaterów i daje klucz do rozwiązania zagadki. Bez niego całość byłaby zbyt niepewna i może nie spodziewałam się takiego go natężenia, a jednak... Ile uroku dodało to tej pogańsko-chrześcijańskiej wiosce, gdzie Mickiewicz jest najważniejszym pisarzem, a o Słowackim najlepiej nie wspominać wcale! Jestem ZACHWYCONA.

Wydawało mi się, że „W Siedlisku“ ma pozostać trylogią, ale teraz nie wiem, czy się z tym bym pogodziła. To zdecydowanie moja ulubiona seria Gosi (a przeczytałam WSZYSTKIE powieści jej pióra) i mogłabym o to zapytać autorkę, ale... Może jednak nie chcę odpowiedzi? Może wystarczy mi oczekiwanie choćby miało trwać w nieskończoność?

Mam ogniki w oczach i jestem ZACHWYCONA, ZAUROCZONA, ZACOKOLWIEK. Co prawda dalej moim ulubieńcem jest „Miłość i inne klątwy“, ale moja sympatia jest ogromna. I na tym to zakończmy, okej? Bo mogłabym tak pisać dalej i dalej.


[Psst, pojawia się słowo „Indianin“, co jak zawsze zaznaczam, ale padło z ust wiejskiego starszego pana, więc byłoby dziwne, gdyby powiedział „rdzenny Amerykanin“. Ale skoro zawsze zaznaczam, tak zaznaczam i teraz.]