Christine recenzja

Nie jestem wielką fanką motoryzacji. Samochód ma mnie zawieźć z miejsca A do miejsca B, mało palić i jak najrzadziej się psuć. Wiem jednak, że wielu jest fanów czterech kółek, którzy o modelach, przyspieszeniu do 100km/h i tuningu auta są w stanie rozmawiać godzinami. Nie moja bajka, nie mój film.

Dlatego tak długo zwlekałam z sięgnięciem po książkę Stephena Kinga "Christine", którego tytułowym bohaterem a właściwie bohaterką jest plymouth fury rocznik 1958.

Pozycja ta utwierdziła mnie w przekonaniu, że wyobraźnia autora nie ma granic. Krwiożerczy samochód, pałający rządzą zemsty wydawać się może pomysłem co najmniej ryzykowanym. W tym przypadku jednak Christine to "istota", która nie w sobie nic z groteski. Tajemnicze auto budzi w czytelniku autentyczną grozę, jest jak Nemezis wymierzająca sprawiedliwość: bez wahania i litości.

Kiedy Arnie Cunningham natknął się na stare, zdezelowane auto wystawione na sprzedaż poczuł, że musi ono należeć do niego. Ten zakompleksiony, wycofany chłopak zakochał się w samochodzie, którego poprzedni właściciel nazwał imieniem Christine. Mimo ostrzeżeń jedynego przyjaciela decyduje się on na zakup samochodu, które tylko z pozoru jest zwykłym autem. Christine bowiem to narzędzie zbrodni, które eliminuje z zimną krwią wrogów i osoby nieprzychylne jej i nowemu właścicielowi. Zagrożeni są rodzice Arniego, niechętni nowemu zakupowi, jego szkolni koledzy, a nawet dziewczyna i najlepszy przyjaciel.

"Christine" to 100% Kinga w Kingu. To wciągająca powieść zawierająca w sobie elementy grozy, ze świetnie skonstruowaną fabułą i zaskakującym zakończeniem. To historia o przyjaźni, potrzebie bezwarunkowej akceptacji i pasji, która może przerodzić się w obsesję. Dwójka młodych bohaterów wchodzących powoli w dorosłe życie to postacie z krwi i kości, do których czuje się sympatię, choć nie zawsze zgadza się z ich wyborami. To jedna z bardziej znanych książek autora wymieniana jednym tchem ze "Lśnieniem", "Smętarzem dla zwierzaków" czy "Carrie". Tym którzy jeszcze jej nie czytali serdecznie polecam!

Audiobook (czytał Krzysztof Plewako-Szczerbiński).