Zapach śmierci recenzja

Czekałam, wypatrywałam i ponownie czekałam. Wydawało mi się, że Simon Beckett już nie powróci wraz ze swoim bohaterem dr. Davidem Hunter. Autorowi udało się stworzyć genialną serię, wszystkie powieści pochłonęłam i pokochałam. Kiedy dowiedziałam się o najnowszej - „Zapachu śmieci” - byłam podekscytowana, ale także pełna obaw. Czy pisarzowi uda się stworzyć kolejną powieść na miarę poprzednich? Więc odliczałam miesiące i dni do premiery, by w końcu samej się przekonać.

Dr. David Hunter wciąż nie może otrząsnąć się po ataku, w którym niemal stracił życie. Próbuje żyć na nowo – jest w związku i zmienia miejsce zamieszkania. Wszystko układa się pomyślnie, do czasu, kiedy dr. Hunter otrzymuje telefon w kwestii udzielenia konsultacji przy zmumifikowanych zwłokach. Nikt się nie spodziewa, że jest to dopiero początek koszmaru. Niebawem w opuszczonym szpitalu zostają odkryte inne makabryczne znaleziska.

Co to była za historia! Do teraz serce wali mi jak szalone. Właśnie skończyłam jedną z najlepszych powieści kryminalnych, jakich czytałam i bodajże najlepszą powieść tego roku. Miałam cichą nadzieję, że Beckett mnie nie rozczaruje, ale takiej petardy nawet ja się nie spodziewałam!

Zacznę od charakterystyki postaci. Jest to już szósta część z dr. Hunterem. Bohater wciąż pozostaje skrupulatnym pracoholikiem, który walczy z traumą po śmierci swojej córki i żony. Pomimo, iż próbuje walczyć ze swoimi demonami, widmo przeszłości wciąż nad nim wisi, niczym klątwa.
Beckett nie ma również trudności z zarysowaniem profili psychologicznych swoich pozostałych postaci, natomiast głęboka retrospekcja zabójcy skłoni niejednego czytelnika do refleksji.

Pisarz wcześniej często miewał problemy z narzuceniem dynamicznego tempa w swoich powieściach. Dr. Hunter stopniowo wprowadzał nas w tajniki swojej specjalizacji, by później gnać z zawrotną prędkością ku końcowi. Teraz było inaczej. Od samego początku wciągnęłam się w tę historię. Nie mogłam przestać czytać. Szpital przeznaczony do rozbiórki i ciała, które przed śmiercią w okrutny sposób były torturowane, nadają tej powieści dreszczyk emocji, ten mroczny klimat, którego pozazdrościłby mu niejeden pisarz powieści grozy.

W końcu przechodzę do fabuły. Autor od samego początku miał przemyślaną strategię. Wodził nas za nos, nieustannie podpuszczał, by okazywało się to kolejnym złudzeniem. Przyznam, że błądziłam jak dziecko we mgle. Rozwiązanie zagadki było dla mnie kompletnym zaskoczeniem. Brawa dla pana Beckett!

„Zapach śmierci” to genialna powieść z fantastyczną fabułą, porywającą akcją, niesamowitym napięciem i emocjonującym zakończeniem. Cóż mogę więcej napisać? - marzenie każdego czytelnika. Tym, co nie czytali serii, radzę nadrobić zaległości. Dla mnie majstersztyk!