Lisy. Historia miłości i odrazy recenzja

Ostrzeliwać czy zagłaskiwać, obwiniać o zagryzanie jagniąt czy chwalić za zajadanie się myszami, dawać w ryj myśliwym czy obijać aktywistów, gadżety, trucizny, ustawy, apele, fotki, pogryzione dzieci, murale, a centrum tego wszystkiego ruda kita. 

W książce Jones sporo jest o tym, ile lis waży, czym się zajada, jak daleko biega i co mu pachnie, jednak autorkę zdecydowanie interesuje tu bardziej aspekt kulturowy niż biologiczny. A tak konkretniej - aspekt kulturowy Wielkiej Brytanii. Choć zdarza się prowadzenie wycieczki do francuskich witraży czy greckich bajek, lisy tu opisywane są przede wszystkim brytyjskie: "Fantastyczny Pan Lis", królewskie edykty, angielskie artykuły, rudzi współlokatorzy jako stały krajobraz Londynu i wreszcie długa tradycja polowań przerwana zakazem, o który rozlewa się po lasach ludzką krew. I to tematowi pozakazowych polowań autorka poświęca najwięcej uwagi, co jest zresztą najciekawszym wątkiem w książce. Jones jest zdecydowanie "team fox", ale trzeba jej przyznać, że mimo wyraźnych sympatii potrafi zrobić kilka kroków w tył, szukając okoliczności łagodzących i słuchając argumentów ludzi, którzy z różnych powodów przykładają rękę do lisiej śmierci. Autorka rozmawia z ekologami, fotografami, aktywistami, myśliwymi, tępicielami szkodników, ludźmi, co przeszli na drugą stronę barykady, rozważa konflikt na linii miasto-wieś czy walki klas. Chciałoby się, żeby jej rozważania miały ściślejszą strukturę, ale w żaden sposób całość się nie rozłazi, a nie budzące początkowo zaufania prywatne wstawki okazują się może niezbyt porywającym, ale sympatycznym i niezaburzającym ciągłości wątkiem. 

"Lisy" końcem końców to rozważaniach o ludziach: o naszym postrzeganiu przyrody, niepokojach związanych z wkraczaniem dzikiej natury na "nasz" teren, tym, jak legenda kształtuje w nas przekonania wbrew nauce i rozpala wyobraźnię do czerwoności, miłości i nienawiści. Ale spokojnie, jak ktoś ma ludzi w nosie i jest tu tylko dla lisełów, to też się dla niego coś znajdzie. 

[Recenzja została po raz pierwszy [27.01.2020] opublikowana na Lubimy Czytać pod pseudonimem Kazik.]