Chłopiec z latawcem recenzja

Niektóre książki powinny zawierać tabliczkę ostrzegawczą z napisem np. „uwaga grozi płaczem” lub „ ludzie o niskiej odporności psychicznej kupują książkę na własną odpowiedzialność”. Jedno z takich ostrzeżeń powinien zawierać „Chłopiec z latawcem”.
Czytałam bardzo wiele opinii na temat tej książki i w sumie troszkę się bałam sięgnąć po nią. Mam zawsze dziwny strach przed tym co ogólnie uznawane jest za dobre bądź bardzo dobre. Nadszedł moment, kiedy wzięłam do rąk „Chłopca”, zaparzyłam kubek gorącej kawy i od tej chwili świat przestał istnieć.
Głównym wątkiem jest historia przyjaźni chłopca z bogatego domu o imieniu Amir z Hamirem, synem służącego rodziny. Można by rzec nic nadzwyczajnego. Dwóch chłopców prawie równolatków, obydwaj wychowani bez matek, bawiących się ze sobą, biegających i szukających „wrażeń”. Nic bardziej mylnego, bowiem na pierwszy plan od razu wysuwa się oddanie Hamira, Jego miłość do swego przyjaciela a jednocześnie pana i chyba najgorsze jest to, że wcale z tego tytułu nie cierpiał, był pogodzony ze swoim losem. Amir natomiast próbował siłę tej przyjaźni, wystawiał ją na różne próby ale co najważniejsze nigdy się nie zawiódł.
Amir przez całe swe pozornie sielankowe dzieciństwo próbował sobie zdobyć miłość swojego ojca, który był osobistością Afganistanu. Z całych sił pragnie aby ojciec był z Niego dumny, aby zobaczyć uśmiech ojca i poczuć się bezpiecznie w jego ramionach. Udaje mu się osiągnąć swój cel, ale jaką cenę będzie musiał za to zapłacić, tego nie wziął pod uwagę a nawet nie śnił w najgorszych koszmarach o czymś takim.
K. Hosseini poprzez historię dorastających chłopców pokazuje czytelnikowi jakby w tle obrazek wojny, jej skutków dla ludzi, miasta, przyrody. Pokazuje do czego człowiek jest zdolny w chwili, kiedy niebezpieczeństwo niemal puka już do drzwi.
Wydawało mi się, że już wielokrotnie czytałam bardzo wzruszające książki, przy których płakałam i piekły mnie oczy ale to jest dobre stwierdzenie wydawało mi się. „Chłopiec z latawcem” jest cudowną, przepiękną książką, którą czyta się jednym tchem bez wytchnienia, ma się wrażenie, że jeśli się na chwilkę przestanie to tam w Afganistanie na pewno wydarzy się coś strasznego. Niejednokrotnie potrzebowałam chusteczki aby obetrzeć łzy, ale pierwszy raz w życiu zamykałam usta dłonią, żeby nie zacząć krzyczeć z przerażenia i ze strachu.
Przy okazji chciałabym również zwrócić uwagę na wydawnictwo Albatros, które w cudny sposób nadało kształt i smak tej przepięknej historii. Okładka niby bardzo skromna ale te wypukłe literki i obrazek chłopca sprawiają, że całość nabiera specyficznego klimatu i czyta się z jeszcze większa przyjemnością.
Polecam każdemu, kobiecie i mężczyźnie, starszym i młodszym tą książkę powinno się przeczytać pomimo tego, że z pewnością już nigdy o niej nie zapomnimy.