Chłopiec z Kresów recenzja

Zdarza się, że książka nie tylko opowiada historię, ale wręcz rozbija serce na drobne kawałki, by potem z mozołem je poskładać. „Chłopiec z Kresów” Tomasza Wandzela jest właśnie taką książką. To nie kolejna beletrystyka o wojnie – to zapis życia, które z jednej strony przypomina cud, a z drugiej nieustannie rozdziera czytelnika wewnętrznie.

Henryk, zaledwie ośmiolatek, staje się głównym bohaterem epopei, która nie powinna mieć miejsca w życiu żadnego dziecka. Gdy przez przypadek podpala oborę u wuja, jego życie zmienia się w niekończącą się podróż – najpierw przez kresowe wioski, potem przez wojenne piekło, aż po Francję i Algierię. Każda kolejna strona jest jak zagadkowa pocztówka z przeszłości – pełna lęku, ale i nieoczekiwanej dobroci.

Tomasz Wandzel maluje świat wojennej zawieruchy nie czarną i białą, lecz wszystkimi odcieniami ludzkich emocji. Wśród zgliszczy i zdrad, wśród rzezi i zdrady, znajdujemy ludzi, którzy wyciągają do Henryka pomocną dłoń. Co w tym niezwykłe – te postaci nie są wyidealizowane. To zwykli ludzie, którym autor oddaje sprawiedliwość, pokazując ich drobne słabości i wielkie serca.

Ta książka nie opowiada wyłącznie o losach jednego chłopca. Jest jak wyciągnięta z zapomnianego albumu rodzinna fotografia, która jednocześnie budzi tęsknotę i ból. To opowieść o ludziach zmuszonych do rozstawania się – z domem, z bliskimi, z własną tożsamością.

Mnie ta książka zaskakiwała na każdym kroku. Gdy wydawało się, że znam losy Henryka, nagle historia skręcała w kierunku, który na nowo wywoływał wzruszenie i zachwyt nad ludzką siłą przetrwania. Wandzel pokazuje, że życie, choć okrutne, ma w sobie przestrzeń na odkupienie, na dobroć, na nowe początki.

„Chłopiec z Kresów” to coś więcej niż wzruszająca historia – to wehikuł czasu, który wciąga nas w świat, gdzie wojna zabiera wszystko, a mimo to człowiek walczy o swoje miejsce na ziemi. Jak to możliwe, że Henryk – dziecko zagubione w wielkiej historii – był w stanie odnaleźć sens w życiu, które od początku zdawało się przeklęte.

To książka, która boli, ale której ból warto przeżyć. Polecam ją każdemu, kto ma odwagę spojrzeć w oczy historii i dostrzec w niej żywego człowieka.