Czarownica znad kałuży recenzja

 Rzadko sięgam po literaturę postapokoaliptyczną, kojarzy mi się z nawalankami z zombi, albo innym cholerstwem w tle, albo - druga opcja - przegadanymi moralitetami o upadku ludzkości, tudzież jest to miks powyższych generalnie przeczytasz po jednej z każdego rodzaju, to jakbyś przeczytał wszystkie - nie jest to moja bajka (żona lubi, ja nie lubię - no co poradzisz). 
 Z książką Artura Olchowego jest jednak zupełnie inaczej. Umieszczenie akcji w maleńkiej mazurskiej wiosce pod Piszem, gdzie dorasta kolejne pokolenie ludzi niepamiętających świata "sprzed", ich problemy wyjęte żywcem z ludowych klechd, bajań i ludowych legend(chociaż powieść na wskroś realistyczna, tworzy świetny klimat, do tego ten ponury urok Mazur, to właśnie jest największą siłą Czarownicy, bo Olchowy napisał coś oryginalnego, swojego, a jednocześnie tak oczywistego i naturalnego - stworzył obraz świata po apokalipsie czytelny dla każdego Polaka - jak u nas coś kiedyś pierdyknie, to będzie właśnie tak jak u Olchowego.
Narratorem i jednocześnie łącznikiem między starym a nowym, jest Koślawa - wiejska czarownica, urodzona grubo przed III Wojną Światową - zgryźliwa, lekko cyniczna, z ironicznym poczuciem humoru, jedyna czytata i pisata we wiesce, do tego lecząca okolicznych i będąca w permanentnym konflikcie z księdzem proboszczem (a jakże!).
Fajnie wyszli autorowi bohaterowie, tacy słowiańscy, fajnie mu wyszedł świat przedstawiony - czemu wybuchła wojna i jakie były strony konfliktu? A kogo to dziś obchodzi - tsza żyć panie i nie dać się ubić i o to chodzi - Rosjanie mają swoje Metro dwatysiącecośtamcośtam - u nas w kraju z metrem krucho, więc gdzie uciekać jak nie na Mazury?