Zguba recenzja

Kiedy lata temu przeczytałam pierwszą część „Kłamcy”, wiedziałam, że oto trafiłam na autora, po którego książki będę sięgać zawsze bez wahania. I nie myliłam się, ten stan rzeczy trwa do dziś. Jakub Ćwiek to jeden z tych autorów, na którego książki jestem w stanie wydać ostatnie pieniądze, byle tylko móc je przeczytać jak najszybciej, a moje uwielbienie do jego twórczości nie maleje od lat.

Kiedy usłyszałam, że powstanie cykl o Chłopcach, nie mogłam się doczekać. W końcu połączenie moich ukochanych Sonsów i Piotrusia Pana musiało się okazać strzałem w dziesiątkę. I oto za mną trzeci tom cyklu, a jak zwykle jestem zachwycona.

Jak pewnie pamiętacie z końca drugiego tomu, Dzwoneczek wyjechała na zasłużone wakacje. Niestety kończą się one dosyć tragicznie, po wypadku wróżka trafia do szpitala i przez kilka miesięcy leży w śpiączce. Kiedy w końcu się budzi, okazuje się, że świat zwariował, bo wszyscy mają ją za kogoś innego, a wersja wydarzeń w jej głowie drastycznie różni się od tej przedstawianej przez otoczenie. Na usta ciśnie jej się pytanie: „Gdzie są moi Chłopcy”, jednak nikt nie jest w stanie na nie odpowiedzieć. Czy Cień i Piotruś Pan osiągną swój cel? Dzwoneczek zrobi wszystko, żeby tak się nie stało, jednak będzie ją to naprawdę drogo kosztowało…

Poprzednie części przyzwyczaiły nas do sporej dawki humoru, niewybrednych żartów i ogólnej beztroski, jak to u Chłopców bywa, przeplatanej jedną czy drugą rozróbą. Tutaj już na samym początku uświadamiamy sobie, że tym razem będzie inaczej, że nie będziemy mieli zbyt wielu powodów do śmiechu, bo naszym chłopcom przydarzyło się coś naprawdę strasznego – dorosłość. Spotkamy ich wszystkich, chociaż niektórych ciężko będzie rozpoznać, będą mieli większy lub mniejszy udział w wydarzeniach, ale nie będą sobą. Co prawda w przypadku Kędziora ciężko będzie obejść się bez bluzgów, pewnych rzeczy nawet knowania Cienia nie zmienią ;) Największym zaskoczeniem dla mnie była postać Milczka, ciężko było się przyzwyczaić to tych nowych wersji starych znajomych. Serce się kraje (żeby nie nazwać tego dużo dosadniej), kiedy Mama zdezorientowana tym wszystkim, ma wątpliwości, co do swojej wersji wydarzeń, kiedy obserwujemy chłopców i ich nowe życiorysy, takie to wszystko nierealne się wydaje.

Jedną z wielu zalet zarówno tej, jak i wszystkich innych książek autora jest to, że tworzy on niesamowitych bohaterów, i robi to w taki sposób, że czytelnik chce czy nie, ale po prostu musi się z nimi zżyć jak z najlepszymi przyjaciółmi. Dlatego też kiedy spotyka ich taka niesprawiedliwość, przeżywamy to tak samo, jakby dotyczyło nas samych.

Nie potrafię ocenić, czy jest to najlepsza część serii, bo wszystkie uwielbiam, ale bez wątpienia jest najbardziej dojrzała. Inna niż poprzednie pod wieloma względami, bardziej grająca nam na emocjach i dosyć smutna, jak się nad tym głębiej zastanowić. Co nie zmienia faktu, że nadal genialna, trzymająca w napięciu i świetnie napisana. Do tego kończy się w takim momencie, że chyba skręci mnie z ciekawości zanim do księgarń trafi kolejna część ;) Sięgajcie po nią bez wahania, nie zawiedziecie się. I pamiętajcie, co by się nie działo nie traćcie wiary we wróżki!!!