Chłopcy. Idą po Polskę recenzja

Znacie to uczucie, kiedy na premierę książki czekacie, jak na gwiazdkę w wigilijny wieczór? Kiedy z niecierpliwością wypatrujecie daty premiery? Kiedy zacieracie ręce, aż dana pozycja wpadnie w wasze czytelnicze ręce? Na pewno znane jest wam uczucie ekscytacji, kiedy ciekawość miesza się z radością, a jednocześnie trwogą, co znajdziecie w środku? Tak było w przypadku pozycji " Chłopcy. Idą po Polskę" Marcina Kąckiego.

Na wstępie muszę zaznaczyć, że nie jest to typowy reportaż. Czysty, klarowny i pozbawiony odczuć autora. To raczej słodko- gorzki obraz grupy, która pnie się po szczeblach politycznej drabiny. "Chłopcy" to pozycja, która skupia się na politykach, którzy tworzą obecną Konfederacje. Nie brak tu takich nazwisk jak Bosak, Braun, czy Korwin-Mikke. I właśnie o tym ostatnim jest tu najwięcej. Chyba każdy się ze mną zgodzi, że nie ma drugiego polityka, jak Janusz Korwin- Mikke. Zawsze elegancko ubrany z nieodłączną muchą szturmem wdarł się na polityczną scenę Polski. Autor nie sili się na zero-jedynkowy osąd postaci. Raczej trafnie punktuje, a raczej pokazuje wszystko, to co składa się na obraz polityka. Nic nie sugeruje, tylko w nieco ironiczno-sarkastyczny sposób komentuje zastaną rzeczywistość. A jaka jest rzeczywistość? Patriotyzm, patriotyzm i jeszcze raz patriotyzm. Niechęć do innej nacji, czy mniejszości. Tacy są chłopcy w "Chłopcach" Kąckiego. To krótki, ale niezwykle bogaty reportaż, który skłania do refleksji. Pokazuje, kim są narodowcy, sympatycy pana z muchą, czy sławnego ekonomisty.

Zabrakło mi tu jednak szerszego spojrzenia. Owszem książka jest uporządkowana, ale czuje niedosyt, bo autor za mało miejsca poświęcił obecnej sytuacji. Czułam, że Kącki prześliznął się po temacie. Za dużo to Korwina, a za mało samej Konfederacji i Narodowców. Miałam wrażenie, że autor jest zmęczony tematem i początkowy entuzjazm podczas pisania gdzieś zgasł, pozostawiając tylko zwykłą przyzwoitość.

Nie żałuje, że po nią sięgnęłam. Jednak nie tego się spodziewałam. Z jednej strony za dużo, z drugiej za mało. A jaka refleksja z niej płynie? Na to pytanie, każdy musi sam znaleźć odpowiedź.