Neverworld Wake recenzja

Nie miałam oczekiwań do tej książki – żadnych. Książka wciągnęła, wypluła mnie i zostawiła rysę na szkle z mózgiem z waty.

Beatrice Hartley zwana pieszczotliwie „Siostrą Bee” przez rok nie kontaktowała się z nikim w szczególności z czwórką najlepszych znajomych, przez wzgląd na śmierć ich przyjaciela, a jej chłopaka Jima. Kiedy postanawia w końcu zobaczyć się z nimi, ponieważ ma przeczucie, że wiedzą na temat śmierci chłopaka więcej niż powiedzieli przez zbieg okoliczności w piątkę zostają wrzuceni do pętli czasowej trwającej 11 godzin i 2 minuty od jej przyjazdu do posiadłości Wincroft, aż do wypadku, w którym prawie wszyscy mieli zginąć. Okazuje się, że tylko jedno z nich może przeżyć. Muszą zagłosować jednomyślnie i nie dać się zwariować.

Tą książkę czyta się na jednym wdechu. Jest nietuzinkowa, wciągająca, mroczna z wieloma płaszczyznami. Daje obraz pięciu różnych osobowości jak każdy na swój sposób próbuje żyć, funkcjonować przeżywając na okrągło jeden i ten sam dzień. Jak można dojść do prawdy i się nie przerazić i wybaczyć sobie oraz innym. Ból, strata, złość, nienawiść. Problemy tworzą inne problemy, sekrety się namnożyły i zaczynają gnić pod skórą próbując się wydostać na światło dzienne. Z pozoru nieskomplikowana historia, a im głębiej tym coraz bardziej człowiek ma mętlik w głowie, aby na koniec totalnie zebrać szczękę z podłogi, złapać się za głowę i stwierdzić: „No w sumie to logiczne, ale zaskakujące”. Każda postać w tej historii jest idealnie stworzona do odgrywanej roli: problemy społeczne, psychologiczne, rodzinne – to wszystko daje połączenie idealnej gry, gdzie stawką jest śmierć czworga ludzi i trzeba ją rozegrać tak, aby poznać jak najwięcej faktów, połączyć wszystkie kropki, a przy okazji nie zwariować.

Bohaterowie też z początku nie wiedzą, czy to co dzieje się w Neverworld Wake ma wpływ na realny świat. Mają nadzieję się obudzić następnego dnia, kiedy pętla zatacza krąg i stwierdzić: To mi się tylko śniło. Realność dobija, starcie charakterów, różnić, wartości jest jak bomba nuklearna, która na samym końcu tej powieści po prostu wybucha prosto w twarz. Czekam Netflix na serial. Z niecierpliwością.