Numery. Chaos recenzja

Jak byś się zachował, gdybyś wiedział kiedy umrze poszczególna osoba, bo w jego spojrzeniu jest numer jego śmierci? Co byś zrobił, gdybyś wiedział którego dnia zginie twoja matka, przyjaciółka, dziewczyna, babcia...? Najważniejsze, co byś zrobił, gdybyś wiedział, kiedy Londyn zmieni się w piekło i zginie tam wiele osób?
Adam, tak jak jego matka, Jem, główna bohaterka pierwszej powieści Rachel Ward „Numery. Czas uciekać”; widzi numery. Wie kiedy zginą osoby z jego otoczenia i w jaki sposób. Chłopca zaczyna jednak niepokoić fakt, że większość londyńczyków w spojrzeniu ma 112027. Adam przeczuwa, iż w sylwester 2027 roku zdarzy się coś strasznego...
Sarę, dziewczynę pochodzącą z bogatego domu, męka co noc ten sam koszmar. Widzi we śnie mężczyznę, który wyrywa jej z rąk niemowlę – dziecko dziewczyny. Prawdziwy horror zaczyna się wtedy, gdy widzi tajemniczego osobnika ze snu na rozpoczęciu roku szkolnego w nowej szkole.
Bohaterów łączy jedno. Adam wie, że pełno osób zginie pierwszego stycznia nadchodzącego roku. Sara wie, że jej koszmar stanie się realny także w sylwestra.
Co tak naprawdę stanie się 1.01.2027 roku? Czy numery nigdy nie kłamią? Czy para nastolatków mogą uratować Londyn przed zbliżającą się nieubłaganie zagładą?
Z Rachel Ward spotkałam się już raz podczas czytania lektury pierwszej części „Numerów”. Szczerze powiedziawszy, książka nie spodobała mi się. Akcja zbyt wolna, za mało wątków... „Chaos” zmienił moje zdanie o pisarce, bo kolejny tom jest po prostu znakomity! Niebanalna fabuła i idealnie wykreowani bohaterowie, którzy pasują do zdarzeń jak ulał. Autorka nauczyła się również „dawkować” przekleństwa, które nie rażą już w oczy, tylko wprowadzają w nastrój Londyńskich ulic.
W swojej powieści Ward porusza też liczne życiowe problemy. Gwałt, przemoc, rasizm... do tego pokazuje to bardzo realnie, nie koloruję i nie ubarwia. Wreszcie wszystko ukazane jest brutalnie, lecz w prawdziwy sposób.
W „Numerach 2” mamy także do czynienia z wizją przyszłości. Tym razem nie ze strony socjalnej i politycznej, tylko biologicznej i geograficznej. Japonii grożą wybuchy wszystkich wulkanów i większości państw zalanie. Do tego jest trudność z dostarczaniem do mieszkań prądu. A dzieli nas od opisanych zdarzeń niecałe szesnaście lat. Czysta fikcja literacka, czy może za niedługo będą dziać się podobne sytuacje do opisanych w książce?
Tak jak kiedyś mogłam się rozpisywać o wadach pisarstwa Rachel Ward, tak teraz w nieskończoność mogłabym opowiadać o zaletach fabuły jej kolejnej książki. Dopiero w drugiej części „Numerów” możemy zobaczyć ogromny talent autorki, dlatego powieść mogę polecić wszystkim, także tym, którym nie podobał się debiut pani Ward.