Capo recenzja

„To, co właśnie się działo, wydawało się tylko złym snem. Jednym z tych koszmarów, po których budzimy się z krzykiem i z ulgą stwierdzamy, że to wszystko nieprawda. Chciałabym, żeby tak było. Podobno sny były odbiciem duszy, więc jakby na to nie spojrzeć, miałam przechlapane..”

Tak wiem. Nie jedna osoba właśnie przewraca oczami, widząc kolejny „romans mafijny”. Jedni mają dość, inni nadal nałogowo czytają – i tych moim zdaniem jest o wiele więcej, bo wystarczy tylko popatrzeć na topki w księgarniach czy choćby wielką piątkę legimi, pokazującą, jak wiele osób je czyta.

Ja zdecydowanie należę do tych czytających nałogowo i na razie nie zapowiada się, by miało się to zmienić. Tyle słowem wstępu, bo czas skupić się na książce "Capo"

Każdy wie, że z debiutami różnie bywa. Jednak zauważyłam, że ostatnio większość, na które trafiam, to naprawdę świetnie napisane książki. I tu warto od razu napisać, że „CAPO” to zdecydowanie dobrze napisana książka!

W tematyce mafii naprawdę ciężko się wyróżnić. Mimo chęci wiele wątków jest do siebie podobnych, choć w moim przypadku nigdy nie było to dużym minusem. To, co zdecydowanie udało się autorce to właśnie element zaskoczenia i świeżość, jaką wprowadziła w swoją historię.

„CAPO” to książka, którą dosłownie pochłonęłam. Zaczęłam czytać i nie mogłam się oderwać. Niezwykle umiejętnie połączenie mrocznych elementów mafijnych z gorącym i erotycznym wątkiem, przeplatany małą dawką humoru, to coś, co zdecydowanie sprawiło, że czytana przeze mnie historia była ekscytującą lekturą.

Jednak największym atutem tej historii nie licząc naprawdę świetnego stylu autorki, jest zadziorna główna bohaterka, która nie bała się, głośno mówić o tym, czego pragnie, była wyzwolona, pyskata, i choć kilkukrotnie mówiła lub zrobiła coś, zanim się nad tym zastanowiła, to jednak jej impulsywność dodawała tej historii pazura. Do tego główny bohater, który pomimo mroku otaczającego go, gdy musiał wchodzić w rolę capo, pomimo tego, że był twardym i bezlitosnym mężczyzną, który brał to, czego pragnął, nie zatracił się całkowicie w tym mroku, a potrafił przyznać przed samym sobą, że jednak ma uczucia.

W historii Klary i Vincenta nie brakowało elementów zaskoczenia. Od początku unosiła się nad nimi aura tajemniczości, a małe wstawki wspomnień i powrotów do przeszłości, tylko podsycała moją ciekawość. Razem z bohaterami przeżywałam ich historię, wzruszałam się, śmiałam, wkurzałam i martwiłam.

Moje serce autorka zdobyła i już nie mogę się doczekać kolejnego tomu serii i historii Misha, który wydaje się jeszcze bardziej intrygującą postacią niż Vincent. Książką jestem zachwycona, więc z wielką przyjemnością zachęcam was, do jej poznania. Mam nadzieje, że bohaterowie dostarczą czytelnikom tak dużo emocji i wrażeń, jakie ja odczuwałam przy czytaniu tej książki.

POLECAM!