Komisarz Bordelli Morderca, którego nie było recenzja

To pierwszy przeczytany przeze mnie kryminał z cyklu o komisarzu Bordellim a rzecz cała dzieje się we Florencji w latach 60. Sam komisarz Bordelli to pięćdziesięciotrzyletni stary kawaler i namiętny palacz. A ponieważ akcja toczy się, jak się rzekło, w latach 60., wszyscy palą namiętnie; w tych czasach można było to jeszcze robić bezkarnie... Poglądy Bordelli ma lewicowe: jak zatrzymuje biednego złodzieja, to często puszcza go wolno i jeszcze daje pieniądze na jedzenie. W sumie sympatyczny gość.

W tym tomie komisarz prowadzi sprawę zagadkowej śmierci staruszki, która cierpiała na astmę i zostawiła ogromną fortunę. Oczywiście głównymi podejrzanymi są krewni, którzy mają nadzieję na wielki spadek, ale sprawa trudna jest, bo brak poszlak i dowodów.

Przy okazji śledztwa poznajemy różnych dziwaków florenckich: na przykład człowieka, który kocha myszy, lub świetnie gotującego starego złodzieja, który doskonalił swój fach w niejednej kuchni więziennej. No jest tam niezła menażeria męskich typów. Książkę ubarwiają wspomnienia pierwszych doświadczeń erotycznych komisarza, opowieści o jego fascynacji płcią piękną, czy o jego przyjaźniach ze starymi złodziejami i prostytutkami. Oczywiście są smaczki kulinarne, na przykład zupa fasolowa po lombardzku, ale niestety szanowny autor nie wyjaśnia, jak się to danie przyrządza. A wszystko to dzieje się we Florencji w środku lata, gdzie żar lejący się z nieba jest wprost nie do wytrzymania.

Znajdzie się w książce parę niezłych zdań, na przykład takie: „Wydawało się, że jest człowiekiem bardzo niecierpliwym, z rodzaju tych, co to spuszczają wodę, zanim skończą się odlewać.”, ale po pewnym czasie lektura staje się monotonna i powtarzalna. Wszystko zbytnio się ciągnie, na przykład za dużo tam wspomnień wojennych, no ale Vichi Camillerim nie jest. No właśnie, niby jest wszystko jak w cyklu Andrei Camilleri z komisarzem Montalbano, ale jednak to nie to samo, coś tam zawadza, nie konweniuje, może po prostu Vichi jest gorszym pisarzem od Camilleri? Niemniej czyta się rzecz całą nieźle.