Dom między chmurami recenzja

"Kiedyś, dawno temu, słyszała od innej kobiety, że mężczyźni są tym, co robią, i że zwykle jest to tylko jedna rzecz. Niektórzy kochają konie, mówiła tamta, inni zapach krwi i pyłu na polu, na którym właśnie skończyła się bitwa, a jeszcze inny władzę - ale nie ma w nich nic więcej. Kiedy ich tego pozbawić, stają się jak puste skorupy i nawet, jeśli nadal żyją, to tylko dla zachowania pozorów. Czasami to pozwala im odnosić sukcesy gdzie indziej, bo nie dbają zupełnie o te nowe rzeczy i ryzykują; a czasem zostaje im już tylko dość siły, by nie pokazywać światu, że ponieśli klęskę". [s. 196 w mojej kopii "Domu między chmurami"]

"Miłość, poświęcenie i zdrada w pasjonującej opowieści fantasy,

Minęły stulecia odkąd rycerze Wielkiego Księstwa Ostrodu powstrzymali pochód tysięcy stepowych wojowników, zalewający ze wschodu kontynent Poncji. Cena zwycięstwa okazała się jednak wysoka, zniszczone wojną państwo nigdy nie odzyskało dawnej świetności. Teraz na odległych stepach nowy władca znów jednoczy nomadów – jeśli mu się uda, Ostród nie wytrzyma kolejnego ciosu.
Na Koro, ciemnoskórego wędrowca z południa, czeka w Wielkim Księstwie zadanie, któremu nikt dotąd nie sprostał – poskromienie wielkiego ptaka, zdolnego unieść człowieka w powietrze, ale też rozpruć go jednym celnym kopnięciem. Z kolei Tami, krewna ostródzkiego dowódcy Derwana, szuka sposobu by wrócić do ukochanego wiejskiego majątku. Nie rzuciłaby tego miejsca dla wędrówek nawet na najbardziej niezwykłym wierzchowcu.
Sam Derwan nie ufa Koro, lecz potrzebuje jego powietrznych patroli. Jeśli kolejny rajd stepowych łowców niewolników nie zostanie zatrzymany, legnie w gruzach cały cywilizowany świat…"

"Będziesz miał wiele zdrowych dzieci, synów i córki. Ich potomkowie staną się liczni jak ziarna piasku na pustyni". [s. 9, ibidem

"Wiesz, jeźdźcy ortisów co jakiś czas wracają do Ahonivii, że opowiedzieć o swych wędrówkach tym, którzy zostali. A właściwie kiedyś mi się wydawało, że o to chodzi" - mówił Koro swojej ukochanej i wyjaśniał dalej - "Kiedy już miałem własnego ortisa, zrozumiałem, że jeźdźcy przylatują po to, żeby się upewnić. Chcą wiedzieć, że Ahonivi wciąż istnieje, że dzieciaki z głowami pełnymi marzeń nadal wychowują tam pisklęta, a dorośli nie śmieją się z ich naiwnych planów. Kiedy masz w pamięci takie miejsce, możesz ruszać dalej i odkrywać nowe lądy". [s. 387 ibidem]

"W drodze do Strohomia Biem opowiadał mu o nosomakach, nazywanych tak od wielkiej narośli otaczającej nos i pomagającej zwierzęciu zebrać wydawany nosem wrzask w wąską wiązkę. Czarne drapieżniki używały tej broni głównie do polowania na lotoświstaki, szybujące pod koroną bukłakowego lasu, ale dla większych stworzeń krzyk też był groźny. Celne uderzenie z pięćdziesięciu kroków powodowało u człowieka ból głowy trwający nawet kilka miesięcy i zaburzenia równowagi dość silne, by ofiara nie mogła przejść prosto kilku kroków ani utrzymać się w końskim siodle. Bliższe spotkania wiązały się z jeszcze większym niebezpieczeństwem. Nosomaki nie bały się ludzi i nie dawały się łatwo zabić. Strzały z łuku często ześlizgiwały się po grubych kościach czaszki, a trafienia w tułów pozostawiały zwykle rannemu drapieżnikowi dość czasu by mógł krzyknąć raz czy dwa w stronę myśliwego" [s. 278 ibidem]

"- Tobie zostało więcej czasu niż mi, panie de Savernes, i więcej nadziei. Korzystam z tego, co mam w garści. Już się nauczyłam, że że chwile przychylności Starej Pani nie zdarzają cie często i nie trwają długo". [s. 186 ibidem]