Światło, które utraciliśmy recenzja

 "Światło, które utraciliśmy" bez wątpienia jest lekturą melancholijną, dramatem, który wnika w umysł czytelnika do głębi. Nie jest to ckliwe romansidło, na jakie zanosiło się już na początku książki, a smutna historia trojga ludzi, których połączyło uczucie.

Dzień zamachu z dnia 11 września 2001 roku, Lucy spotyka Gabe'a, czarującego studenta, który od tej pory odmienia jej życie na zawsze. Łączy ich szczególna więź, jednak po tym emocjonującym dniu Gabe zrywa kontakt. Po czasie ponownie się spotykają, obydwoje już wiedzą, że to coś więcej od zauroczenia. Szaleją na swoim punkcie, są młodzi i ambitni, ale jedynie Lucy wydaje się być w tym związku szczęśliwa. Gabe odchodzi, zaś Lucy zostaje ze złamanym sercem po raz drugi.

"(...) Byliśmy podwójną gwiazdą. Orbitowaliśmy wokół siebie. To się zmieniło, kiedy postanowiłeś działać po kryjomu, przestałeś krążyć wokół mnie i zaabsorbował cię ktoś inny, a raczej coś innego."

Narrtorem jest Lucy, swoje myśli, wspomnienia kieruje do dawnej, wielkiej miłości. Poznajemy ją, odczuwamy razem te wszystkie emocje. Nie potrafiłam rozgryźć tej kobiety. Nie lubiłam jej, nie współczułam, a w pewnych momentach pogardzałam. Tyle błędów popełniła! Pomimo, iż zrobiłaby wszystko, aby móc cofnąć czas, nie mogła tego uczynić.
Gabe'a także nie rozumiałam, jednak to jemu bardziej współczułam, choć czasami miałam ochotę mocno nim potrząsnąć, aby obudził się z tego złudnego, słodkiego snu, w którym zapewne był.

Zakończenie książki mocno mnie zaskoczyło. Spodziewałam się czegoś banalnego. Pomimo mnóstwa cierpienia, jakie zaserwowała nam pisarka, cieszę się, że tak zakończyła się ta historia.

"(...) Chciałam cię uzdrowić, być balsamem na twoje rany, opatrunkiem i antidotum na nieszczęście. Zawsze próbowałam naprawić twoje życie. Wciąż to robię. To moja pięta achillesowa. Jakaś siła trzymała mnie przy tobie, tak jak ziarenko granatu nie pozwoliło Persefonie odejść z zaświatów."