Teatr złoczyńców recenzja

Na początku muszę przyznać z ręką na sercu, że czytałam tę książkę w takim skupieniu, jak żadną inną. Nie można bagatelizować dialogów bohaterów, którzy nie tylko wypowiadają swoje kwestie, ale też frazy ze sztuk Szekspira. Sama koncepcja mnie zachwyciła, skusiła, abym kupiła tą książkę i do reszty jej się oddała. Ale niestety czuję się nieco rozczarowana.

Olivier Marks wychodzi po 10 latach z więzienia. Odsiedział wyrok za morderstwo.
Kiedyś student aktorstwa, nieraz potrafił udowodnić jaką maskę świetnie przybrał.
Czy było tak i w tym przypadku? Czy Olivier zagrał winnego śmierci?
Co naprawdę wydarzyło się w Dellechester Classical Conservatory?
Prawdy próbuje się dowiedzieć emerytowany detektyw Colborne, człowiek, który wsadził Oliviera do więzienia.

Nie sądziłam, że cytaty z twórczości z Szekspira będą wymieszane z myślami bohaterów. To sprawia, że ciężko się skupić i oddzielić myśli danej postaci od tej stworzonej w głowie Szekspira.
Nie rozumiem i nigdy nie zrozumiem jak ukazana osoba, która tyle co wyszła z więzienia w ogóle się nie zmieniła. Przecież 10 lat siedzenia odizolowanym od społeczeństwa robi swoje. 10 skradzionych lat, które nikt nie jest w stanie ci zwrócić. Jak coś takiego nie może się odrysować na psychice skazańca? Nie mam pojęcia czy pisarka ma takie małe o tym pojęcie, czy ugrzęzła w twórczości Szekspira.
Niektóre postacie, chociaż bardzo się od siebie różniły (uważam, to za korzyść, każdy człowiek jest inny, inaczej myśli, postępuje…), to jednak przez tą swoją obsesję ciągłego grania, wydawały mi się mało realne. Bo czy na co dzień możesz spotkać kogoś, kto cytuje ci Szekspira? Raz drugi, trzeci, ileż można?
Nie spodziewałam się też, że opisane sceny granych przez tych studentów dramatów, będą tak szczegółowo opisane. Jak dla mnie wystarczył by fakt, a nie scena, po scenie Leara, scena po scenie Makbeta…Jakbym była głodna myśli Szekspira, to sama bym coś przeczytała. Po co pisarka cytowała słowo, w słowo z jego dzieł?

Sama tłumaczka napisała, że i tak skróciła wiele innych monologów, cytatów, które NIC NIE WNOSIŁY DO FABUŁY.
Więc zirytowana pytam się, po co to wszystko?
Zagłębiając się w psychikę bohaterów, skupiając na detalach, bardzo łatwo odgadniesz jak to wszystko się potoczyło. Więc czuję się rozczarowana zakończeniem, które rysowało się już na pierwszych stronach powieści.

„-Ci studenci czwartego roku- powiedział.- Nie ufam im
-Czemu?
-To zgraja pieprzonych aktorów- rzucił Colborne. –Mogą kłamać jak z nut i skąd będziemy wiedzieć, że tego nie robią?”