Dzień gniewu recenzja

„Dzień gniewu” to nieprzeciętny thriller, w którym nie brakuje wątków psychologicznych.

Wszystko zaczyna się w dniu, gdy rozpędzone auto wjeżdża w sam środek centrum handlowego. Niestety życie traci wiele osób, a jeszcze więcej jest rannych, którzy niezwłocznie trafiają do szpitala. Wśród nich jest Liliana. W wyniku stresu traci pamięć, nie może sobie zupełnie nic przypomnieć, jedynie ma przeczucie, że sprawczyni tego zdarzenia była jej bliska. W szpitalu ktoś probuje odebrać dziewczynie życie, cudem ucieka i znajduje schronienie w domu tymczasowym, gdzie poznaje Marię, która postanawia pomóc Lilianie w poznaniu jej przeszłości.

Policja bardzo szybko kwalifikuje sprawę jako nieszczęśliwy wypadek, w co nie wierzy młodszy aspirant Krystian Betel i próbując spełnić swe marzenie o awansie do wydziału kryminalnego, rozpoczyna śledztwo na własną rękę. Gdy szaleniec związany ze sprawą zabija jego przyjaciela, Krystian postanawia szukać do skutku odpowiedzialnych za te wszystkie tragedie. Do czego go to zaprowadzi i kto za tym stoi okaże się niewiarygodne.

Stworzone postaci są bardzo wyraziste- również drugoplanowe. Historię poznajemy z perspektywy dwóch głównych bohaterów.

Krystian jest niezwykle zdeterminowanym człowiekiem, ale jego życie prywatne jest smutne. Trudne i bolesne dzieciństwo wpłynęło na to, że ciężko mu nawiązywać relacje z innymi. Korzysta z usług zawodowej „przytulaczki”, by mieć namiastkę ciepła, którego nigdy nie zaznał. Joanna staje się jego powierniczką i pomocniczką.

Liliana po amnezji, za wszelką cenę dąży do poznania prawdy o sobie. Odkrycie jej okaże się niebywałe. Zrozumienie pewnych postaw i sytuacji- bardzo trudne.

Autor pokazał w tej historii, do czego zdolny jest człowiek, który przeżył traumę, jak zaciekle dąży do realizacji swoich chorych celów. Ukazane jest również,jak ludzie szukający wsparcia i akceptacji, poddają się manipulacji innych.

„Ludzie stali się zapatrzeni we własne odbicie tak mocno, że nie widzą już nic ponadto. Nie potrafią czytać, a jeżeli już, to nie potrafią tego analizować. To obraz stał się najważniejszy. Ich obraz.”

Lektura wielokrotnie zaskakuje czytelnika, a samo zakończenie jest niebywałe i trudne do odgadnięci. Mimo trudnej tematyki, wielu bolesnych emocji, wpleciony został tu również świetny humor, w odpowiednich momentach.

Bardzo polecam tę książkę i jeśli pozostałe są tak dobre, to kolejny Autor trafi na listę moich ulubionych. A widząc polecajkę z tylu okładki od Pana Macieja Siembiedy, czułam, że będę miło zaskoczona.


„By się odrodzić, musisz spalić przeszłość” - to kwintesencja tej treści.