Brzemię rzeczy utraconych recenzja

Patrząc na napisane recenzje, zauważyłam, że ostatnio większą część czytanych przeze mnie książek stanowią te o tematyce Indyjskiej, a jeśli akcja dzieje się w innym miejscu, to autor lub bohaterowie są związani z Indiami. W każdym bądź razie, zawsze kraj ten odgrywa większą lub mniejszą rolę. Muszę jednak przyznać, że choć to zbieg okoliczności, to jednak odpowiada mi ta egzotyczność. Indie w literaturze są prawie zawsze ciekawe, a przede wszystkim wnoszą pewną świeżość, bo choć lubię także europejskie kraje, to jednak trochę mnie już znudziły "naczelne" regiony w literaturze, jakimi są Francja, Anglia i Włochy. Inną zaletą jest też to, że może w małym stopniu, ale jednak troszkę stałam się już ekspertem jeśli chodzi o Indie, mam w głowie mnóstwo krajobrazów, ulic, tradycji, choć osobiście nigdy tam nie byłam:)
Dzisiejsza ksiązka jest podwójnie Indyjska, bo i autorka stamtąd pochodzi i akcja powieści także rozgrywa się właśnie tam, w Himalajah. Kiran Desai mimo to tworzy po angielsku i robi to świetnie o czym świadczą liczne nagrody jak nagroda Bookera oraz National Book Critics Circle, oraz Berlin Prize 2013.
"Brzemię rzeczy utraconych" to złożona historia wielu osób. Jak wskazuje tytuł, każdy z bohaterów coś w swoim życiu utracił i bynajmniej nie były to rzeczy materialne. Sędzia Patel spędza czas na ukochanym bujanym fotelu, w towarzystwie ukochanego psa, swego przyjaciela i powiernika. Z kolei dorastająca szesnastoletnia Sai stara się odnaleźć w swojej pierwszej miłości, a pewien stary kucharz wykorzystuje swój kunszt kulinarny przygotowując codziennie nowe podwieczorki, czym próbuje zagłuszyć oczekiwanie na wiadomości od syna, mieszkającego za granicą. Z pozoru wszyscy mają własne sprawy, żyją spokojnie i dostatnio, jednak ich codzienność uwikłana jest w emocje i uczucia, z którymi nie zawsze potrafią sobie poradzić.
Nie musicie się jednak martwić, bo nie jest to pesymistyczna opowieść o złym zakończeniu. To raczej obyczajowe przedstawienie życia wielu osób, które różnią się od siebie, lecz wszyscy pragną tego samego. Wszystko to przepełnione smakami i zapachami Indii, kolorami przepięknych krajobrazów i masą pozytywnych refleksji. Może się wydawać, że fabuła jest nieco smutna, jednak na dłuższą metę to wspaniała refleksja, ucząca wielu rzeczy i dająca mnóstwo spokoju. Kiran Desai w prosty sposób ukazała problemy świata, rozdarcie, ale i nadzieję i lepszą przyszłość. W moim odczuciu jest to jedna z książek, które muszą trochę przytłoczyć, by wyszło z nich coś naprawdę dobrego.