Extasia recenzja

Gdy wkroczyłam w jej świat - przepadłam. Porwała mnie, niczym tornado porywające wszystko, co stoi na jego drodze. Jej mrok mnie pochłonął. Wnikałam w strony skąpane niepokojem. Poczułam na sobie wzrok kruka o białych oczach. Doznałam przeszywającego chłodu nawiedzających duchów. I usłyszałam dziki śmiech czarownic owładniętych chęcią zemsty. Legrand Claire stworzyła brutalną historę, która wbudza ogromne emocje. Wdziera się pod skórę. Niepokoi. Uwiera. Ale również niesie nadzieję.

„Extasia” to opowieść o dojrzewaniu w niebezpiecznej izolacji społecznej. Historia Amity przesiąknięta jest traumą i przemocą. Młoda dziewczyna żyje w Przystani, wśród wybrańców ocalonych przez Boga. Otoczona wysokim murem, nie poznała innego świata. Wpajano jej zasady i wartości. Uczono uległości. Przygotowywano do bycia świętą. Świętą, która odpokutuje za grzechy innych kobiet.

„Tego dnia miałam czternaście lat, a Silence piętnaście. Pomyślałam wówczas, że będę właśnie taką świętą jak ona. Tydzień później, podczas pierwszego dnia nawiedzenia, przyjęła ciosy bez płaczu. Nawet nie próbowała ich unikać. Zrozumiałam wtedy, co to znaczy kochać Boga.” Claire Legrand, „Extasia”

Przejmująca. Intensywna. Kipi grozą. W "Extasii" wiele scen ocieka krwią. Strony kryją brutalność, morderstwa, tortury, a nawet kanibalizm. Kobietom przypisuje się upadek Świata, Który Był Niegdyś. Bo wybrały pożądanie, zamiast cnoty. Bo się buntowały. Bo miały czelność czytać książki, których nie powinny. Wylewająca się mizoginia wbudza lęk. Fanatyzm religijny sieje strach. A uległość kobiet budzi niepokój.

„Marzyłam o tym dniu od ósmego roku życia. Wtedy byłam już dostatecznie duża, by po raz pierwszy zobaczyć nawiedzenie na własne oczy. By przyjrzeć się świętym, które są poszturchiwane, poklepywane i szczypane, przez cały czas mają pogodne twarze, a oczy pełne miłości do Boga. Moje maleńkie serce szalało z zachwytu.” Claire Legrand, „Extasia”

"Extasia" to dystopia wypełniona magią i skrywająca wiele sekretów. Powieść Legrand Claire klimatem przypomina „Opowieści Podręcznej” Margaret Atwood, czy też „Rok Próby” Kim Liggett. Momentami przeraża. Rodzi żal i smutek. Roznieca poczucie niesprawiedliwości. Ale to, co jest w tej książce najcenniejsze, to kobieca miłość, siła i siostrzeństwo, które rozpalają wiarę i rozświetlają mrok.