Architektura uczuć recenzja

,,Architektura uczuć‘’ to debiutancka książka polskiej autorki Meg Adams. Została wydana w maju 2019 roku.

David Arnaud jest światowej sławy architektem. Jego matka jest polką pochodzącą z pod krakowskiej wsi, a ojciec francuzem. Wychował się w Paryżu, a każde wakacje spędzał u dziadków w Polsce. Jest szalenie przystojnym mężczyzną, w szerszym gronie postrzeganym jako nadęty dupek. Sypia głównie z blond modelkami. Choć w jego życiu najwięcej namieszała ponętna brunetka.

Oliwia Wróblewska to temperamentna pani architekt, która zawsze musi postawić na swoich. Nie brakuje jej ostrego języka i pasji do pracy. Charakter pasuje do płomiennego koloru jej włosów, aktualnie ukrytego pod blond farbą. Oliwia wraz z przyjacielem- Mikołajem- tworzy małe biuro architektoniczne znajdujące się w centrum Krakowa.

Ich drogi krzyżują się przy wspólnym projekcie, który powstaje w Krakowie. Oliwia od pierwszego spotkania wywołuje spore emocji w głównym bohaterze, choć początkowo jest to przede wszystkim irytacja. Namiętność między nimi szybko wybucha, a z czasem przeobraża się w piękną ale trudną miłość zbudowaną na solidnych fundamentach. Szybko okazuje się, że nie jest to ich pierwsze spotkanie. Jako nastolatki spędzili wspólny wieczór na polu słoneczników w podkrakowskiej wsi…

Książka przedstawia obraz pięknej miłości, która musiała przejść długą i trudną drogę aby zakończyć się happy endem. Nie brakuje w niej scen akcji uwieńczonych śmiercią kilku bohaterów. Przedstawia obraz żałoby, zatracania się w rozpaczy a potem trudnego czasu powrotu do normalnego życia. Oliwia długo szuka ukojenia, a gdy odnajduje je w miłości, nie długo może się nim cieszyć bo w jej świat wkrada się śmiertelne niebezpieczeństwo za sprawą ich wspólnego przyjaciela z dzieciństwa. Pomimo trudnej przeszłości życie Dawida przewartościowuje się, mężczyzna odrywa, że sensem życia jest Ruda.

Książkę czyta się przyjemnie. Jej długość jest odpowiednia. W fabule dzieje się dużo, ale nie jest to zbędnie rozciągnięte. Choć ostatnie rozdziały poświęcone odzyskiwaniu pamięci mogłyby być spokojnie materiałem na kolejną książkę zostały ściśnięte w kilkudziesięciu stronach. Brutalne sceny znęcania się psychopaty nad kobietą mrożą krew w żyłach. Sprawia to, że książka przypomina trochę thriller. Na koniec dostajemy sporą dawkę emocji, przy których ciężko się nie wzruszyć.

Jest to trzecia książka autorki, którą przeczytałam i nie zawiodłam się. Naprawdę lubię gdy polscy autorzy tworzą coś dobrego. A za opisy Krakowa w tle dokładam kolejny plus.