Architektura uczuć recenzja

Dwa dni. Tyle zajeło mi przeczytanie historii Oliwii i Davida. Książka wciąga, to mogę powiedzieć na pewno. Czytałam już książki tej autorki i dopiero teraz trafiłam jak się okazało na jej debiutancką powieść. Lubię styl Meg Adams, głównie dlatego że jej opowieści nie są przesłodzone, a wątki rodem z kryminałów idealnie równoważą te romantyczno - erotyczne :) Tak tez jest w tym przypadku. Moge nawet powiedzieć, że tych pierwszych jest w tym przypadku nieco wiecej. Opisy uniesień stworzone ze smakiem, odpowiednią dozą delikatności i brutalności. W przypadku Architektury uczuć trochę irytowało mnie niezdecydowanie bohaterki, to ciągłe przyciąganie i odpychanie.. Były chwile kiedy gubiłam się w wątku, lub też nie zostały według mnie wyjaśnione wszystkie zawiłości. Na szczęście w ostatecznym rozliczeniu polubiłam Oliwię i Davida. To idealny przykład miłości od pierwszego wejrzenia, która przez cały życie była gdzieś na dnie serca małą iskierką, a podczas spotkania po latach rozbłysła jak fajerwerki. Mimo przeciwności losu i działań czarnego charakteru można powiedzieć że bohaterowie wyszli z tego cało, a może nawet silniejsi. Nie byli tymi samymi ludźmi co lata temu, po różnych doświadczeniach nie było im łatwo sobie zaufać, ale udało się. W takich książkach zawsze mało mi epilogu :) Bardzo chętnie przeczytałabym ciąg dalszy, nacieszyła się ich szczesciem. Nie jeden człowiek marzy o takiej miłości, nie wszystkim jest pisane ją znaleźć... Nie przestawajcie szukać.
"Miłość bywa skomplikowana.
Bez solidnych fundamentów nie przetrwa żadnej burzy. Ale kiedy ta druga połowa nie tylko jest twoim kochankiem, lecz również bratnią duszą, z którą rozumiesz się bez słów, przezwyciężycie razem wszystko – nawet największy huragan i najbardziej niszczycielskie tornado.
Prawdziwa miłość jest niczym przytulny, ciepły schron.
David był moim bezpiecznym domem.
Inspiracją. Wyzwoleniem. Siłą.
Świątynią, w której można ukoić serce i uzdrowić duszę.
Kochałam i byłam kochana. Tylko to się liczyło."