Brudne sekrety recenzja

Poślubiając Victora Koslova, Nadia Bowen czuła, że znalazła odpowiedniego partnera. Mężczyzna był przystojny, szarmancki i zamożny. Przyciągał uwagę wielu kobiet, tymczasem należał wyłącznie do niej.

Po dwóch latach nad ich małżeństwem zebrały się burzowe chmury. Nadia – zmęczona byciem idealną – powoli zaczęła dostrzegać, że mąż dziwnie się zachowuje i najprawdopodobniej coś przed nią ukrywa.

Przypadkowe spotkanie z nieznajomym tylko ją w tym przekonaniu utwierdziło. Kobieta w końcu zdała sobie sprawę z tego, że wpadła w pułapkę. W jej życiu pojawił się Jason Blackwood – mężczyzna, który wydaje się wiedzieć o jej mężu więcej niż ona sama.

„Gdybym tego dnia wiedział, co nadchodzi, ukryłbym ją przed całym światem”.

„Brudne sekrety” autorstwa Katarzyny Małeckiej.

Jest to książka, która zdecydowanie zaskoczy was niejednokrotnie. Ja bym ją zaliczyła do tych erotyków, które raz wzbudzają żar namiętności, a chwilę później już płomień gniewu. Brzmi obiecująco? A więc zacznę od początku.

Mamy dwójkę bohaterów o dość wybuchowym charakterze. A żeby, jeszcze trochę podkręcić sytuację ta parka jest małżeństwem.

Ale, ale… my tak naprawdę z początku nie wiemy nic o ich związku. Po prostu są razem, mówią, że się kochają, jest to co chwile powtarzane, ale tego nie czuć. Nie czuć miłości i tu już pojawia się w głowie głosik, który marudzi,,Szkoda, że autorka nie rozpoczęła historii od tego, jak się ta dwójka poznaje”. Szybko jednak zastępuję ją myśl,,Co ta Małecka kombinuje?”.

Bowiem do akcji wkracza niebezpieczny, pewny siebie i arogancki nieznajomy, który zrzuca na bohaterkę sekret, za sekretem, a tym samym rozpiernicza ją emocjonalnie. I znów czyta się i myśli,,Chyba wiem, do czego to wszystko zmierza”.

Po czym następują kolejne zwroty akcji, kolejne wybuchowe kłótnie i już nic się nie wie. Poza tym, że ta historia wciąga. I to jak.

A samo zakończenie? Kochani tego nie idzie się domyślić. Szczerze jestem zachwycona tą książką. Uwielbiam takie emocjonalne pomiatacze. To właśnie po takich książkach myślisz już tylko o sięgnięciu po kontynuację.

I to nie jest aluzja. Kochana autorko proszę o więcej. Na cito!