Brnąc przez kosodrzewinę recenzja

Brnąc przez kosodrzewinę to niewątpliwie udany książkowy debiut współczesnego polskiego autora opowiadań grozy – Artura Grzelaka. Tym, co wyróżnia niniejszą pozycję, jest tematyczna różnorodność proponowanych opowiadań. Wspólnym mianownikiem jest tu umiejętnie budowany klimat grozy przy braku nadużywania wpływów istot nadprzyrodzonych. To człowiek – jego wypaczona osobowość, nałogi, błędy oraz hedonistyczna filozofia życia – stanowi zarzewie krwawych konfliktów.

Zarówno miłośnicy słowiańszczyzny, jak i wielbiciele fantastyki, steampunku czy naprawdę ostrych klimatów ocierających się o gore znajdą tu niejeden smakowity kąsek. Klimat słowiańskiej grozy miesza się tu z dusznymi, wypełnionymi tytoniowym dymem wnętrzami, prowadzi do ludzkiej oazy porzuconej gdzieś na postapokaliptycznej pustyni, a następnie do pokoju przesłuchań. Tajemne rytuały, narkotyki, rzeź, tortury, gwałt zbiorowy są tłem do ukazania mrocznej natury człowieka.

Bohaterowie opowiadań mierzą się z najokrutniejszymi rodzajami śmierci. Spalenie, wypatroszenie, zasztyletowanie, poćwiartowanie, zastrzelenie, otrucie, rozrywanie końmi ukazane są w niezwykle plastyczny, dramatyczny sposób, a poszczególne sceny ociekają krwią. Jest też coś dla miłośników fantastyki – demony, duch, wiedźma, skrzat oraz mityczne potwory. Ponieważ akcja części opowiadań dzieje się w czasach nam współczesnych, czytelnik nie poczuje się zbombardowany występującymi tylko gdzieniegdzie zjawiskami parapsychologicznymi.

Fabuła każdego z opowiadań jest mocno przemyślana, bazując na nie oczywistości i mocnym akordzie końcowym. Akcja toczy się wartko, dialogi – świetnie skonstruowane – dokładnie odzwierciedlają charakter postaci. Znajdujemy tu męski konkret, niesamowitą lekkość pióra, konceptualizację i wgryzienie się w osobowość bohaterów.

Krótka forma literacka, jaką jest opowiadanie, pozwala dopracować je do perfekcji. Próżno szukać w tym zbiorze nieudanych historii. Sposób budowania opowieści przez tego autora budzi podziw i respekt. Z tego względu nie potrafię jednoznacznie wskazać, które z nich najbardziej przypadło mi do gustu. Każde opowiadanie jest inne; każde tak samo świetne.

Trzymam mocno kciuki za twórczość Artura Grzelaka i wierzę, że już niebawem będzie on jednym z czołowych pisarzy polskiego horroru.