Niebezpieczna obsesja recenzja

𝐽𝑎𝑘 𝑐𝑖 𝑤 ż𝑦𝑐𝑖𝑢 𝑑𝑜𝑏𝑟𝑧𝑒, 𝑛𝑖𝑒 𝑠𝑧𝑢𝑘𝑎𝑗 𝑛𝑖𝑒𝑝𝑜𝑡𝑟𝑧𝑒𝑏𝑛𝑦𝑐ℎ 𝑤𝑟𝑎ż𝑒ń, ż𝑒𝑏𝑦 𝑐𝑧𝑒𝑔𝑜ś 𝑛𝑖𝑒 𝑠𝑝𝑖𝑒𝑝𝑟𝑧𝑦ć.

Każda książka Małgorzaty Rogali jednakowo mnie zachwyca wyjątkowym i pięknym językiem, doskonale napisanymi dialogami, nieszablonową fabułą i oryginalnym rozwiązaniem intrygi. Urzeka kreacją postaci śledczych, którzy bez wyjątku są mi tak samo bliscy i chcę wraz z nimi, podążać po śladach przestępcy. W 𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑖 prym wiedzie para Czaplińska i Maciejka. Sympatyczne, dociekliwe, błyskotliwe i pełne empatii policjantki, których nie sposób nie polubić i nie kibicować im w śledztwie. Duetowi nadkomisarz Michalinie Czaplińskiej i sierżant Zofii Maciejce z każdym kolejnym śledztwem współpracuje się coraz lepiej, bo wspaniale się uzupełniają i wciąż zadziwiają niekonwencjonalnym myśleniem.

Stawscy to ludzie zakochani w sztuce i gdy nadarza się okazja, kupują stary dom i zamieniają go w galerię, spełniając tym samym swoje marzenie. Przy galerii Stawscy założyli pracownię konserwatorską, w której pracuje ich córka Ada i jej wieloletnia przyjaciółka Natalia, dziewczyny oddane całym sercem swojej pracy.

Dom Stawskich był niesamowitym miejscem przemienionym w coś niezwykłego. Każde pomieszczenie wyposażone w taki sposób w przedmioty użytkowe, że panowała w nich idealna harmonia. 𝐾𝑎ż𝑑𝑦 𝑜𝑏𝑖𝑒𝑘𝑡 𝑚𝑖𝑎ł 𝑠𝑤𝑜𝑗𝑒 𝑚𝑖𝑒𝑗𝑠𝑐𝑒, 𝑎 𝑤𝑠𝑧𝑦𝑠𝑡𝑘𝑖𝑒 𝑟𝑎𝑧𝑒𝑚 𝑡𝑤𝑜𝑟𝑧𝑦ł𝑦 𝑤𝑦𝑗ą𝑡𝑘𝑜𝑤ą 𝑘𝑜𝑙𝑒𝑘𝑐𝑗ę, 𝑜𝑑𝑧𝑤𝑖𝑒𝑟𝑐𝑖𝑒𝑑𝑙𝑎𝑗ą𝑐ą 𝑧𝑎𝑚𝑖ł𝑜𝑤𝑎𝑛𝑖𝑒 𝑆𝑡𝑎𝑤𝑠𝑘𝑖𝑐ℎ 𝑑𝑜 𝑠𝑧𝑡𝑢𝑘𝑖, 𝑖𝑐ℎ 𝑤𝑟𝑎ż𝑙𝑖𝑤𝑜ść 𝑖 𝑡ę𝑠𝑘𝑛𝑜𝑡ę 𝑧𝑎 𝑚𝑖𝑛𝑖𝑜𝑛𝑦𝑚𝑖 𝑐𝑧𝑎𝑠𝑎𝑚𝑖. Skarabeusz bardzo szybko stał się jedną z najmodniejszych galerii sztuki. W połowie grudnia małżonkowie organizują pierwszą wystawę, której najważniejszym i najcenniejszym eksponatem ma być obraz słynnego malarza wypożyczony z prywatnej kolekcji. Niestety tuż po wernisażu Florentyna Stawska stwierdza, że ktoś specjalnie uszkodził dzieło. Postanowiła więc przenieść je do pracowni konserwacji malarstwa i powierzyć jego renowację córce. Kilka dni później, gdy wszyscy świętują nadejście nowego roku, ktoś włamuje się do pracowni i kradnie cenne dzieło.

Śledztwo zostaje powierzone nadkomisarz Michalinie Czaplińskiej i sierżant Zofii Maciejce. Policjantki muszą rozwiązać nie tylko zagadkę kradzieży słynnego obrazu Gustave’a Courberta – Kobieta z orchideą, ale ująć sprawcę zabójstwa. Tropów i podejrzanych jest kilkoro, ale nie będzie śledczym łatwo trafić na właściwy ślad, bo szybko zdają sobie sprawę, że ludzie, by zdobyć upragnioną rzecz, są gotowi dosłownie na wszystko. Fascynacja łatwo może przerodzić się w niebezpieczną obsesję. Jednym wydaje się, że dzieło, które kiedyś zostało skradzione im przez nazistów, powinno wrócić do dawnego właściciela, innym, że kobieta z obrazu przypomina kogoś bliskiego i chcą mieć obraz za wszelką cenę u siebie, jeszcze innym, by spieniężyć kapitał i wejść w posiadanie obrazu niekoniecznie w legalny sposób.

𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑎 to rewelacyjnie napisany kryminał, przemyślany i wciągający, w którym prawda miesza się z fikcją literacką, tak perfekcyjnie, że wszystko przyjmuje się za pewnik. Całość uwieńczona niecodziennym i satysfakcjonującym finałem z jednym niejasnym akcentem na koniec.

𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑎 to niecodzienna historia opowiadająca o kradzieży obrazu i ludziach, którzy w tę kradzież zostali wplątani. Opowieść o fascynacji i pożądaniu posiadania artefaktów, przekraczających granice przyzwoitości i prawa, o ludziach, którzy w pogoni za rzeczami, które są poza ich zasięgiem, gotowi są nawet zabić. Ta historia to mroczny i niebezpieczny świat sztuki, który z założenia powinien być piękny, ale niestety fascynację od obsesji dzieli bardzo cienka granica.

Autorka przy okazji historii kryminalnej, jak zawsze porusza ważne tematy dnia codziennego. Tym razem na tapet wzięła działania mediów, które zasłaniając się tym, że ludzie mają prawo wiedzieć, tworzą na siłę tanią sensację, byle im wzrosła ilość clickbeitów. Wiadomości wyrwane z kontekstu, często z rzeczywistością niewiele mają wspólnego i społeczeństwo zamiast prawdy otrzymuje zlepek informacji, które niepotrzebnie wprowadzają tylko zamęt. Małgorzata Rogala także zgrabnie wplotła w fabułę wątek choroby dziecka. Przedstawia dylematy i decyzje zrozpaczonej rodziny, która nie ma środków, by ratować dziecko, podejmuje brzemienne w skutki decyzje, nie bacząc na konsekwencje.

Małgorzata Rogala oddała głos wielu postaciom, co zazwyczaj mi przeszkadza, bo nie potrafię poczuć więzi z żadną z nich, ale tym razem to w ogóle nie miało dla mnie znaczenia. Głównym bohaterem 𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑖 jest bowiem sztuka i związane z kradzieżą obrazu zagadki. Kolorytu powieści dodają wspaniale opisane smaczki związane ze światem sztuki, mnóstwo wiedzy na temat świata sztuki, słynnych kradzieży obrazów, wieloletniego procederu handlu dziełami sztuki skradzionymi przez nazistów podczas drugiej wojny światowej. Znajduje się tu też sporo informacji o zdarzeniach dotyczących życia, twórczości i współpracy Courbeta z Cherubinem Patą. Chociaż w 𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑖𝑒𝑗 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑖 prym wiedzie wielka sztuka, to nie zabraknie w niej zbrodni, wielkich namiętności, tęsknoty za utraconą miłością. Na uznanie zasługuje świetnie skonstruowana fabuła kryminalna spleciona ze światem sztuki oraz doskonałe portrety psychologiczne bohaterów. Jednym słowem mówiąc, jest to uczta literacka na najwyższym poziomie.

Kocham oglądać piękne obrazy, kocham czytać pięknie napisane książki, zatem 𝑁𝑖𝑒𝑏𝑒𝑧𝑝𝑖𝑒𝑐𝑧𝑛𝑎 𝑜𝑏𝑠𝑒𝑠𝑗𝑎 zaspokoiła moje pragnienie obcowania z pięknem. Pani Małgorzata Rogala jest dla mnie niekwestionowaną mistrzynią polskich kryminałów bez rozlewu krwi i opisów brutalnych morderstw. Nie epatuje brutalnością i przemocą, ale za to przemyca mnóstwo swoich spostrzeżeń na temat otaczającej nas rzeczywistości. Jeśli ktoś lubi świetnie napisane kryminały bez rozlewu krwi z rozbudowanym tłem obyczajowym, to książki Małgorzaty Rogali idealnie trafią w jego gust.

𝑊𝑎ż𝑛𝑖𝑒𝑗𝑠𝑧𝑦 𝑜𝑑 𝑠𝑎𝑚𝑒𝑔𝑜 𝑑𝑧𝑖𝑒ł𝑎 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑒𝑓𝑒𝑘𝑡, 𝑗𝑎𝑘𝑖 𝑜𝑛𝑜 𝑤𝑦𝑤𝑜ł𝑢𝑗𝑒. 𝑆𝑧𝑡𝑢𝑘𝑎 𝑚𝑜ż𝑒 𝑢𝑚𝑟𝑧𝑒ć, 𝑜𝑏𝑟𝑎𝑧 𝑢𝑙𝑒𝑐 𝑧𝑛𝑖𝑠𝑧𝑐𝑧𝑒𝑛𝑖𝑢. 𝐼𝑠𝑡𝑜𝑡𝑛𝑒 𝑗𝑒𝑠𝑡 𝑧𝑖𝑎𝑟𝑛𝑜, 𝑘𝑡ó𝑟𝑒 𝑧𝑜𝑠𝑡𝑎ł𝑜 𝑧𝑎𝑠𝑖𝑎𝑛𝑒.

Joan Miró