Born to Run recenzja

Od lat uwielbiam Bossa. Za wszystko. Za muzę, za prawdziwość, za pazur w głosie, za gitarę, za emocje i za to, że chciał się wyprowadzić z Ameryki na wypadek ponownego zwycięstwa Trumpa. Jest kwintesencją amerykańskiej prowincji. To on śpiewał na inauguracji Bidena, stojąc u stóp Lincolna, w National Mall. Chłopak z małego miasteczka, włosko-irlandzki miks.

Ta książka jest mocnym zaskoczeniem. Po pierwsze, zupełnie przypadkiem dowiedziałam się o jej istnieniu w zeszłym tygodniu od kolegi. Została wydana 4 lata temu a ja ten fakt zupełnie przeoczyłam. Po drugie, jak to się czyta!!! Autobiografie są czasem niewypałem, nie każdy interesujący człowiek potrafi świetnie pisać.
Ta książka żyje i oddycha. Momentami jest tak szorstka jak głos Springsteena a innym razem aksamitna jak najpiękniejsze frazy jego gitary. Dużo tu Nowego Jorku i sceny muzycznej z początków jego kariery, kiedy Bruce opisywał swoją fascynację Jeffem Beckiem czy innymi wirtuozami gitary. Dużo tu opisów codzienności amerykańskiego podwórka i kolorowych wspomnień z życia wymieszanej wartościami i tradycjami imigrantów rodziny.
Autentyczność, którą nam daje w tej książce jest analogiczna do jego muzyki.
Bardzo doceniłam szczere wyznania autora co do własnego zdrowia psychicznego. Nie wiedziałam, że muzyk od wielu lat cierpi na poważną depresję. Nie oszczędza w tych opisach siebie ani nie wybiela swojego zachowania. Autobiografie maja często do siebie to, że autor chce się dobrze sprzedać, stawiając siebie w jak najlepszym świetle. Bruce jest brutalnie szczery co do swojej osoby. Mówi o tym czego żałuje, co zrobił źle lub sadził, że zrobił źle. I choc nie jesteśmy w stanie tego zweryfikować, brzmi wiarygodnie.

Podczas dwutygodniowych wycieczek po Stanach, przemierzając łącznie ponad pięć tysięcy kilometrów autokarem, patrząc na ośnieżone Sierra Nevada lub rozżarzone powietrze pustyni Arizony i Nevady, nie mogłabym zaoferować moim turystom nic lepszego od tego chłopaka z New Jersey. Piękna książka. Czytajcie!