Krew z krwi recenzja

Przemysław Piotrowski kupił mnie swoją „Brudną” trylogią. Teraz zaserwowała nam nową historię, czy równie fascynującą? To zostawię Waszej indywidualnej ocenie.

„Krew z krwi” to bardziej thriller psychologiczny niż kryminał. Dostarczył mi emocji zupełnie innego rodzaju niż w przypadku serii o Igorze Brudnym. Tam akcja pędziła na łeb na szyję, było krwawo, brutalnie, niejeden raz dreszcze przechodziły po skórze. Tu też były dreszcze, ale z zupełnie innego powodu. Bo tu mamy do czynienia z walką ojca o życie śmiertelnie chorego syna. I to właśnie Leoś, ten pięciolatek i jego dorosłe spojrzenie na życie, czy raczej śmierć, doprowadzała moje serce do szybszego bicia, nie tylko ze wzruszenia, ale również ze złości na niesprawiedliwość losu, na polityków, którzy pozwalają umierać dzieciom, bo wolą dać kasę kościołom, niż refundować leki ratujące życie.

Czujecie ten ból? Daniel Adamski musi z nim żyć, dzień za dniem, tydzień za tygodniem, wiedząc, jak marne ma szanse na zdobycie milionów, które być może uratują życie jego syna. Ale nie przestaje próbować, zrobi wszystko, co w jego mocy, aby syn mógł żyć. Daniel jest autorem kryminałów, niezbyt poczytnym, trzeba zaznaczyć. Do momentu, kiedy ktoś zabija człowieka i robi to dokładnie w taki sposób, jak został opisany w jego książce. Wtedy o Danielu staje się głośno. Czy ta popularność zdoła ocalić życie Leosia? Los nie zawsze daje nam łatwe odpowiedzi i proste rozwiązania. Daniel musi wykorzystać wszystkie dostępne mu środki. Życie syna jest dla niego najważniejsze, dla niego poświęcić może wszystko…